Η "γενιά του Πολυτεχενείου" μέσα απο τις διακλαδώσεις και τη διασπορά της, θα έχει τη διορατικότητα και την τόλμη να ολοκληρώσει αυτό που άφησε μισό, την έφοδο προς τον ουρανό; Θα είναι εκεί και στο πολυτεχνείο του μέλλοντος; Το προετοιμάζει;
Η παρέμβαση του Ελευθέριου Τζιόλα για "Το Πουλετεχνείο του Μέλλοντος" στο ΒΗΜΑ ...
http://assets.in.gr/newspapers/resources/TOVIMA_20061117_P011.axd?qs=riiYafk8TBO0AIlnmuc+e4F8KL+C0Ce7KO9WyNHVnosl2M55y7FsEoeiBeiNlCCaf+V4KtG5QGAoIy8QO1aXtLaiwvSQdWjiI0PkBD5trUc=
Monday, December 11, 2006
ΕΡΓΑΣΙΑ
8ωρο και συντηρητική απορρύθμιση
του Ελευθέριου ΤΖΙΟΛΑ(*)
Έφτασαν, λοιπόν, και εκεί. Επίθεση στην καρδιά των δυνάμεων της εργασίας: Το 8ωρο και την αξία της.
Μετά τα οικονομικά μέτρα και την απαλλαγή των υπερκερδών απ’ τη φορολόγηση, μετά την υποθήκευση των δημοσίων έργων (που αναμένονται) στις τράπεζες και την απαλλαγή των τραπεζιτών από την ευθύνη τους για το ασφαλιστικό, μετά την διοικητική επέμβαση στο θεσμό των διμερών διαπραγματεύσεων και τον τεμαχισμό της κοινωνίας στους «τυχερούς» του σήμερα και τους απόκληρους του «αύριο», ήρθε η συνδυασμένη επίθεση στο χρόνο εργασίας (στην παραγωγή και στην αγορά).
Η μοναδική χώρα της Ε.Ε. που καταστρατηγεί ωμά τις αποφάσεις της στρατηγικής της Λισσαβόνας, που καταρρακώνει το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων, που αποδιαρθρώνει τα οικονομικά και εργασιακά δικαιώματα είναι η σημερινή Ελλάδα της «Ν.Δ.».
Οι επιλογές της κυβέρνησης για ελαστικό χρόνο εργασίας και για διευρυμένο ωράριο αγοράς έχει έναν κοινό παρονομαστή, προέρχονται από την ίδια πολιτική μήτρα. Επιδιώκει να διαθέσει περισσότερο χρόνο στις δυνάμεις του κεφαλαίου αποσπώντας τον από την εργασία. Αυτή η αναδιανομή παραγωγικού χρόνου (χρόνου ζωής) από τις δυνάμεις της εργασίας προς τις δυνάμεις του κεφαλαίου είναι η ουσιοδέστερη αναδιανομή υπέρ του κεφαλαίου. Και μεγενθύνεται με την συνακόλουθη, επίσης ανισομερή, χρηματική αναδιανομή (εισοδηματική πολιτική, φορολογία, συντάξεις κλπ). Χρόνος, που αποσπάται από τη ζωή των εργαζομένων – και σχεδόν χωρίς αμοιβή, «δωρίζεται» - ενσωματώνεται οικονομικά στο κεφάλαιο. Το οποίο, έτσι, ενισχύει και διογκώνει τη δύναμή του. Αυτό πραγματοποιείται και στους χώρους παραγωγής οδηγώντας στη μεγιστοποίηση της υπεραξίας, και στους χώρους της αγοράς (της κυκλοφορίας προϊόντων και υπηρεσιών) με την εκτίναξη της υλοποιούμενης κερδοφορίας.
Στην πραγματική γλώσσα της οικονομίας οι «αλλαγές» του Ν. 3385/05 της «Ν.Δ.»σημαίνουν : Αυθαίρετη αύξηση του χρόνου εργασίας, απεριόριστη αύξηση των ελαστικών ωραρίων, κλοπή του υπερωριακού χρόνου. Δηλαδή, όργιο απλήρωτης και ανασφάλιστης εργασίας. Και, με την «εκτός των τειχών» απειλή του 30% ανεργίας στις γυναίκες και τους νέους, να οδηγεί στην ακραία απόγνωση.
Ο κ. Καραμανλής και η «Ν.Δ.» εκτελούν ένα συγκεκριμένο σχέδιο. Είναι η πλήρης εφαρμογή της ατζέντας των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων. Η ατζέντα της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας. Το σχέδιο αυτό στη διεθνή οικονομική, κοινωνική πραγματικότητα είναι γνωστό, και στους επί μέρους στόχους του και στα καταστροφικά αποτελέσματά του. Είναι η συνταγή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.). Η πρόταση του Δ.Ν.Τ. για τριτοκοσμικές χώρες, με υψηλά ελλείμματα και χρέη, που περιλαμβάνει την ανατροπή των κατακτήσεων των εργαζομένων και την περιστολή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την κατακόρυφη μείωση των λαϊκών εισοδημάτων και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και της γης, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την αφαίμαξη της εργατικής δύναμης (πνευματικής και χειρονακτικής).
Οι «μεταρρυθμίσεις» Καραμανλή είναι ακριβώς αυτό : η εγκατάσταση μιας νέας ταξικής πραγματικότητας. Αυτό επιβεβαιώνεται κι απ’ την ολόψυχη στήριξη που ου δίνουν τα πραγματικά «ρετιρέ» (τραπεζίτες, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι). Με την ταυτόχρονη αποκάλυψη ενός ακόμη δημαγωγικού ψέματος : περί «κοινωνικού κέντρου». Δεν υπάρχουν πλέον προσωπεία. Οι «μεταρρυθμίσεις» Καραμανλή είναι ο δεξιός Καραμανλής. Γνήσιο τέκνο της παράταξης του και των ολιγαρχικών κοινωνικών στηριγμάτων της.
Η ασκούμενη πολιτική δεν αποτέλεσε, απλώς, μια ακόμα σκληρή επίθεση σ’ ένα κρίσιμο εργασιακό δικαίωμα, το 8ωρο. Δεν είναι μόνο επίθεση στον αναγκαίο χρόνο για ανθρώπινη διαβίωση και αξιοπρέπεια. Δεν είναι το γύρισμα του ιστορικού ρολογιού πίσω στο 1886 (Σικάγο).
Είναι η γραμμή για μια νέα, αδυσώπητη κυριαρχία.
Η εγγραφή στη «μέση» κοινωνική συνείδηση της κυρίαρχης άποψης : «δεν μπορείτε να μας αποκρούσετε, θα ζήσετε με τους όρους μας, υποταγμένοι!»
Είναι το φοβερό μήνυμα : το μέλλον σας είναι δικό μας!
Τα μέτωπα είναι, πλέον, ξεκάθαρα στην εικόνα και την ταυτότητά τους. Κανείς, τώρα, δεν μπορεί να πει : δεν είδα, δεν αντιλήφθηκα, ή σκέφτομαι κάτι «ενδιάμεσο». Όλοι – και πρωτίστως οι πολιτικές δυνάμεις – κρίνονται από τις αντιδράσεις τους και τις δράσεις τους. Αυτές – οι αντιδράσεις και οι δράσεις - φανερώνουν τα αποθέματα αξιακής φόρτισης, αυτές πραγματώνουν τις πολιτικές ιδέες, αυτές βεβαιώνουν τις πολιτικές θέσεις.
Ο αγώνας των εργαζομένων δεν είναι απλά δίκαιος, είναι αγώνας για την ακύρωση μιας αδυσώπητης ταξικής κυριαρχίας που για την κοινωνία ισοδυναμεί με καθήλωσή της στη φτώχεια, την υπανάπτυξη, το περιθώριο.
Είναι ένας αγώνας κοινωνικός, πολιτικός.
Το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά οφείλουν όχι να «υποκινούν», αλλά να κινούν αυτόν τον πολυμέτωπο αγώνα. Να τον κινούν, με την έννοια : του προσανατολισμού του, της στήριξής του, της αποτελεσματικότητάς του. Και να ζουν, να ανανεώνονται, να αναπτύσσονται μέσα απ’ αυτούς τους αγώνες!
__________________________
(*) Ο Ελευθέριος Τζιόλας είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, π. Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
του Ελευθέριου ΤΖΙΟΛΑ(*)
Έφτασαν, λοιπόν, και εκεί. Επίθεση στην καρδιά των δυνάμεων της εργασίας: Το 8ωρο και την αξία της.
Μετά τα οικονομικά μέτρα και την απαλλαγή των υπερκερδών απ’ τη φορολόγηση, μετά την υποθήκευση των δημοσίων έργων (που αναμένονται) στις τράπεζες και την απαλλαγή των τραπεζιτών από την ευθύνη τους για το ασφαλιστικό, μετά την διοικητική επέμβαση στο θεσμό των διμερών διαπραγματεύσεων και τον τεμαχισμό της κοινωνίας στους «τυχερούς» του σήμερα και τους απόκληρους του «αύριο», ήρθε η συνδυασμένη επίθεση στο χρόνο εργασίας (στην παραγωγή και στην αγορά).
Η μοναδική χώρα της Ε.Ε. που καταστρατηγεί ωμά τις αποφάσεις της στρατηγικής της Λισσαβόνας, που καταρρακώνει το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων, που αποδιαρθρώνει τα οικονομικά και εργασιακά δικαιώματα είναι η σημερινή Ελλάδα της «Ν.Δ.».
Οι επιλογές της κυβέρνησης για ελαστικό χρόνο εργασίας και για διευρυμένο ωράριο αγοράς έχει έναν κοινό παρονομαστή, προέρχονται από την ίδια πολιτική μήτρα. Επιδιώκει να διαθέσει περισσότερο χρόνο στις δυνάμεις του κεφαλαίου αποσπώντας τον από την εργασία. Αυτή η αναδιανομή παραγωγικού χρόνου (χρόνου ζωής) από τις δυνάμεις της εργασίας προς τις δυνάμεις του κεφαλαίου είναι η ουσιοδέστερη αναδιανομή υπέρ του κεφαλαίου. Και μεγενθύνεται με την συνακόλουθη, επίσης ανισομερή, χρηματική αναδιανομή (εισοδηματική πολιτική, φορολογία, συντάξεις κλπ). Χρόνος, που αποσπάται από τη ζωή των εργαζομένων – και σχεδόν χωρίς αμοιβή, «δωρίζεται» - ενσωματώνεται οικονομικά στο κεφάλαιο. Το οποίο, έτσι, ενισχύει και διογκώνει τη δύναμή του. Αυτό πραγματοποιείται και στους χώρους παραγωγής οδηγώντας στη μεγιστοποίηση της υπεραξίας, και στους χώρους της αγοράς (της κυκλοφορίας προϊόντων και υπηρεσιών) με την εκτίναξη της υλοποιούμενης κερδοφορίας.
Στην πραγματική γλώσσα της οικονομίας οι «αλλαγές» του Ν. 3385/05 της «Ν.Δ.»σημαίνουν : Αυθαίρετη αύξηση του χρόνου εργασίας, απεριόριστη αύξηση των ελαστικών ωραρίων, κλοπή του υπερωριακού χρόνου. Δηλαδή, όργιο απλήρωτης και ανασφάλιστης εργασίας. Και, με την «εκτός των τειχών» απειλή του 30% ανεργίας στις γυναίκες και τους νέους, να οδηγεί στην ακραία απόγνωση.
Ο κ. Καραμανλής και η «Ν.Δ.» εκτελούν ένα συγκεκριμένο σχέδιο. Είναι η πλήρης εφαρμογή της ατζέντας των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων. Η ατζέντα της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας. Το σχέδιο αυτό στη διεθνή οικονομική, κοινωνική πραγματικότητα είναι γνωστό, και στους επί μέρους στόχους του και στα καταστροφικά αποτελέσματά του. Είναι η συνταγή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.). Η πρόταση του Δ.Ν.Τ. για τριτοκοσμικές χώρες, με υψηλά ελλείμματα και χρέη, που περιλαμβάνει την ανατροπή των κατακτήσεων των εργαζομένων και την περιστολή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την κατακόρυφη μείωση των λαϊκών εισοδημάτων και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και της γης, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την αφαίμαξη της εργατικής δύναμης (πνευματικής και χειρονακτικής).
Οι «μεταρρυθμίσεις» Καραμανλή είναι ακριβώς αυτό : η εγκατάσταση μιας νέας ταξικής πραγματικότητας. Αυτό επιβεβαιώνεται κι απ’ την ολόψυχη στήριξη που ου δίνουν τα πραγματικά «ρετιρέ» (τραπεζίτες, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι). Με την ταυτόχρονη αποκάλυψη ενός ακόμη δημαγωγικού ψέματος : περί «κοινωνικού κέντρου». Δεν υπάρχουν πλέον προσωπεία. Οι «μεταρρυθμίσεις» Καραμανλή είναι ο δεξιός Καραμανλής. Γνήσιο τέκνο της παράταξης του και των ολιγαρχικών κοινωνικών στηριγμάτων της.
Η ασκούμενη πολιτική δεν αποτέλεσε, απλώς, μια ακόμα σκληρή επίθεση σ’ ένα κρίσιμο εργασιακό δικαίωμα, το 8ωρο. Δεν είναι μόνο επίθεση στον αναγκαίο χρόνο για ανθρώπινη διαβίωση και αξιοπρέπεια. Δεν είναι το γύρισμα του ιστορικού ρολογιού πίσω στο 1886 (Σικάγο).
Είναι η γραμμή για μια νέα, αδυσώπητη κυριαρχία.
Η εγγραφή στη «μέση» κοινωνική συνείδηση της κυρίαρχης άποψης : «δεν μπορείτε να μας αποκρούσετε, θα ζήσετε με τους όρους μας, υποταγμένοι!»
Είναι το φοβερό μήνυμα : το μέλλον σας είναι δικό μας!
Τα μέτωπα είναι, πλέον, ξεκάθαρα στην εικόνα και την ταυτότητά τους. Κανείς, τώρα, δεν μπορεί να πει : δεν είδα, δεν αντιλήφθηκα, ή σκέφτομαι κάτι «ενδιάμεσο». Όλοι – και πρωτίστως οι πολιτικές δυνάμεις – κρίνονται από τις αντιδράσεις τους και τις δράσεις τους. Αυτές – οι αντιδράσεις και οι δράσεις - φανερώνουν τα αποθέματα αξιακής φόρτισης, αυτές πραγματώνουν τις πολιτικές ιδέες, αυτές βεβαιώνουν τις πολιτικές θέσεις.
Ο αγώνας των εργαζομένων δεν είναι απλά δίκαιος, είναι αγώνας για την ακύρωση μιας αδυσώπητης ταξικής κυριαρχίας που για την κοινωνία ισοδυναμεί με καθήλωσή της στη φτώχεια, την υπανάπτυξη, το περιθώριο.
Είναι ένας αγώνας κοινωνικός, πολιτικός.
Το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά οφείλουν όχι να «υποκινούν», αλλά να κινούν αυτόν τον πολυμέτωπο αγώνα. Να τον κινούν, με την έννοια : του προσανατολισμού του, της στήριξής του, της αποτελεσματικότητάς του. Και να ζουν, να ανανεώνονται, να αναπτύσσονται μέσα απ’ αυτούς τους αγώνες!
__________________________
(*) Ο Ελευθέριος Τζιόλας είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, π. Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
Subscribe to:
Posts (Atom)
