Στο Editorial του περιοδικού "Δίαυλος" που κυκλοφόρησε και με τον τίτλο "Ζητείται ελπίς ..." μπορεί κανείς να διαβάσει τις απόψεις μου για το φαινόμενο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που έγραψα τον Νοέμβριο του 2008.
Διαπίστωσή μου είναι ότι οι σοσιαλιστές και η σοσιαλδημοκρατία , σ'όλες τις εκφάνσεις )Διεθνής, Ε.Σ.Κ., εθνικά κόμματα) παρουσιάζονται χωρίς ολοκληρωμένη, στέρεα εναλλακτική πρόταση. η όποια κριτική τους, που οδηγούσε στην αναγκαιότητα "παρέμβασης στην αγορά" δεν είχε το απαραίτητο ιδεολογικό βάθος και, κυρίως, δεν συναρτώνταν, ειλικρινά και με συνέπεια, με μια ριζικά διαφορετική διέγοδο, με μια αρθρωμένη στρατηγική αλλαγής και κοινωνικού μετασχηματισμού, μια στρατηγική μετάβασης. Είναι χαρακτηριστικά: η αδυναμία ουσιαστικης ανάλυσης της κρίσης, ο πληθωρισμός συσκέψεων με ασήμαντα αποτελέσματα, οι επιτροπές ειδικών, οι ρηχές προτάσεις στα όρια του κλονιζόμενου συστήματος - περισσότερο κινήσεις τακτικής, παρά ουσίας -, η υποκειμενική ανετοιμότητα, η επικυριαρχία των απόψεων Μπράουν (ας μη λησμονείται, ότι οι "Νέοι Εργατικοί" ήταν η εμπροσθοφυλακή του σοσιαλ-νεοφιλελευθερισμού). Εδώ διαβάστε ολόκληρο το άρθρο : http://www.tziolas.gr/diavlos%20magz/diavlos15/EDITORIAL.PDF
Ακόμη μπορείτε εδώ http://www.tziolas.gr/diavlos%20magz/diavlos15/AMERIKANIKH_SYGYRIA.pdf να διαβάσετε τις απόψεις του Paul Krugman για το προοδευτικό κίνημα και το πρόγραμμά του για το οποία αναφέρει ότι "Ένα πρόγραμμα του προοδευτικού κινήματος θα απιτούσε μείζονες μεταβολές δημόσιας πολιτικής, αλλά δεν θα ήταν κάτι ριζοσπατικό. ...Μετά τη νίκη των δημοκρατικών το 1994 ο Μπίλ Κλίντον περιοσρίστηκε σε οριακές αλλαγές πολιτικής. Η διακυβέρνησή του δεν προώθησε ένα ευρύτερο πρόγραμμα ούτε οικοδόμησε κίνημα." κλπ.
