Η κα. Λαγκάρντ από το Μεξικό προειδοποίει για τους κινδύνους στην παγκόσμια οικονομία παρά την μείωση των χρηματοπιστωτικών εντάσεων.
Οφείλω να πω...
Ο Μπ.Κλίντον είχε πεί κάποτε : ''Είναι η οικονομία , ηλίθιε !''.
Στην κα. Λαγκάρντ πρέπει κάποιος να πεί (γιατί εμάς, από δω, μάλλον δεν μας ακούει): ''Είναι ο αρπακτικός-αεριτζίδικος χρηματοπιστωτικός καπιταλιασμός , κυρία μου ! ''
Αυτό το εφιαλτικό, παράλογο σύστημα, στο οποίο : το 1 € είναι πραγματικό και τα 14€ ''άϋλες αξίες'', αλλά παρ΄όλα, αυτά κέρδη στα χέρια της παγκόσμιας χρηματο-οικονομικής ολιγαρχίας.
Κάντε την αναλογία αυτή, από 1/14 σε 8/7 κι όλα θα έχουν αλλάξει, παντού στον κόσμο...
Saturday, March 3, 2012
Aπελπίστηκα κι ελπίζω.
Απελπίστηκα κι ελπίζω.
Να ξαναγυρνάς στη πόλη της μνήμης και των σκιών
Στα άδεια βλέματα μιά άβυσσος απλώνει
Στων βουνών τις πλαγιές οι σημαίες των σταυροφόρων
Και μια πορσελάνη να σπάει απ΄τον ουρανό στ΄ άκρωτήρι του θρήνου.
Φως αλήθειας παγιδευμένο στα αναριχώμενα.
Να ξαναγυρνάς στη σκήτη της σιωπής
Στους τοίχους ξεβάφουν τα συνθήματα κι οι εμμονές
Βουίζει κάτω ο Αλιάκμονας των αιώνων και της πατρίδας
Και μέσα σου ένα μελαγχολικό περιστέρι σε μοιρολόι στριφογυρνά.
Η αγάπη ασάλευτη στων αγαλμάτων την μοναδικότητα.
Να προχωράς στο σκιερό μονοπάτι των βροχών και των σπηλαιών
Δεν θα κοκκινίσει η καρδιά των άνθρωπων ;
Να αναρωτιέσαι, στον εαυτό σου επιστρέφοντας
Απ΄τη θύελλα πέρα και το θόλο του μετώπου σου μια βαθειά χαραγή.
Μια βαθειά χαραυγή !
Για τα πάντα απελπίσηκα,
για τα πάντα ελπίζω...
Να ξαναγυρνάς στη πόλη της μνήμης και των σκιών
Στα άδεια βλέματα μιά άβυσσος απλώνει
Στων βουνών τις πλαγιές οι σημαίες των σταυροφόρων
Και μια πορσελάνη να σπάει απ΄τον ουρανό στ΄ άκρωτήρι του θρήνου.
Φως αλήθειας παγιδευμένο στα αναριχώμενα.
Να ξαναγυρνάς στη σκήτη της σιωπής
Στους τοίχους ξεβάφουν τα συνθήματα κι οι εμμονές
Βουίζει κάτω ο Αλιάκμονας των αιώνων και της πατρίδας
Και μέσα σου ένα μελαγχολικό περιστέρι σε μοιρολόι στριφογυρνά.
Η αγάπη ασάλευτη στων αγαλμάτων την μοναδικότητα.
Να προχωράς στο σκιερό μονοπάτι των βροχών και των σπηλαιών
Δεν θα κοκκινίσει η καρδιά των άνθρωπων ;
Να αναρωτιέσαι, στον εαυτό σου επιστρέφοντας
Απ΄τη θύελλα πέρα και το θόλο του μετώπου σου μια βαθειά χαραγή.
Μια βαθειά χαραυγή !
Για τα πάντα απελπίσηκα,
για τα πάντα ελπίζω...
Subscribe to:
Posts (Atom)