'Ασκηση (εξάσκηση) για το μέλλον [του Ελευθερίου Ξάνθου, από τη νέα ποιητική συλλογή : ΄΄Και ξανάζησα...΄΄]

Εξασκώ -και ασκούμαι-
Να γίνει το πάθος μου σκέψη
Κι ο πόθος μου λόγος.

Αναζητώ το πρόσωπό μου
κι ανακαλύπτω τις ψηφίδες του Άλλου,
Βιώνω την έκλπηξη,
Κοινωνώ τ΄απερίγραπτο...

Εντρυφώ στον Ηράκλειτο, τ΄Αεικίνητου,
Και οδηγούμαι διάπυρος πίσω στον Όμηρο.
Στην οικουμενικότητα του όρκου τ' Αλέξανδρου -εκεί-
Στην απρόσιτη Ώππη υποκλίνομαι.
Μαθητεία Θουκιδίδη, στον Περικλέους επιτάφιο, επ΄άπειρον...

Με προπαίδεια, σε πίκολο μινόρε,
Και προπαιδεία
Σ' Αργοναύτες κι Ηρακλή, και μυθολογία ανθρώπων...

Και στου Σαούλ, όμως, των εθνών -και των εθνικών-
Το οραματικό πείσμα αποκαλύπτομαι.

Ανυπολόγιστη, πάντως,
Η επίδραση μιας νέας κοσμικής έκρηξης,
Όσο και η αυτοχειρία του Οιδίποδα.

Και στα τωρινά-αλίμονο-, όπου ο μέσος όρος
Σημαίνει τη μονοτονία του κοινού πεπρωμένου...

Του Ρήγα ο θούριος τις παγωμένες ν΄ανατινάξει αρτηρίες,
Του Καραϊσκάκη η ''αποκοτιά'' κι η ορφάνια ποιόν να διδάξει...
Το κεφάλι του Άρη στο φανοστάτι, στα Τρίκαλα,
Ένας πύρινος περιστρεφόμενος κομήτης
Πάνω απ΄τα κεφάλια κομισάριων, εχθρών και δοσίλογων.
Κι ο άταφος Μανδηλαράς στα κύματα του Αιγαίου,
Το πέλαγος των αδικαίωτων φουσκώνει...

Το πρόσωπο των νέων ανθρώπων,
πρόσωπο της οργής, της αλλαγής,
του ριζικού και του μέλλοντος.

Εδώ στ΄ακρωτήρι της Βαλκανικής,
της χαμένης ελπίδας,
χάνω και ξαναπιάνω το δρόμο μου.


Ελευθέριος Ξάνθος (Τζιόλας)