Μπορούν τα πράγματα να μην έχουν αυτήν, και μόνο, την ευθεία ανάγνωση (και τις συνεπαγόμενες προεκτάσεις), συμπολίτευσης/αντιπολίτευσης, με την οποία αναλύεται η χθεσινή διακαναλική συνέντευξη του πρωπυπουργού.
Μιά άλλη προσέγγιση και μια αντίστοιχη στρατηγική, -υψηλού ρίσκου, είναι αλήθεια-, θα ήταν ό,τι η σκληρή συγκυρία απαιτεί για να επανακτηθεί η ηγεμονία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και να δημιουργηθούν νέα ποιοτικά δεδομένα προς την τρόικα, το διευθυντήριο της Ε.Ε. και τις κυρίαρχες δυνάμεις της παγκόσμιας σκηνής.
Εξ άλλου, είναι σημαντικό και το ρίσκο που αναλήφθηκε (στην διακαναλική) με την υιοθέτηση μιας ριζικά διαφορετικής στρατηγικής για τις εκλογές της 7ης/11., από κείνη που προ μηνός είχε παρουσιασθεί : από το δημοψήφισμα για τον ‘’Καλλικράτη’’, στην συνολική πολιτική αναμέτρηση. Το ρίσκο αυτό δεν μπορεί να έχει νόημα και δικαίωση χωρίς μιά στρατηγική που μπορεί να ενσωματώσει τα αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης/11. και να προχωρά, παραπέρα, σε κυριολεκτικά νέες πρωτοβουλίες, σε μια νέα πολιτική για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας (και στο εσωτερικό, και στην Ε.Ε., και στο εξωτερικό).
Εξηγούμαι.
1. Αποτελεί κοινή διαπίστωση όλων των πλευρών (τρόικας, κυβέρνησης, αντιπολίτευσης, κοινωνικών φορέων, ευρωπαϊκών κέντρων, οικονομολόγων, κλπ) ότι αυτή η πολιτική –όπως αποτυπώνεται στο μνημόνιο- δεν αποτελεί πραγματική απάντηση στο ελληνικό πρόβλημα. Και, ότι το πρόβλημα αυτό δεν είναι απλώς πρόβλημα της Ελλάδας και των Ελλήνων, ούτε απλώς πρόβλημα δανεισμού της, αλλά πρόβλημα και των δανειστών της, και των ευρωπαϊκών τραπεζών, και του ευρώ, και της ευρωπαϊκής συνοχής, και του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Άρα, οι συνθήκες για τη συζήτηση του προβλήματος σ΄αυτό το επίπεδο και μ΄αυτό το περιεχόμενο είναι πλέον ώριμες, αν και όχι ομολογημένες από τους υπεύθυνους των σχετικών αποφάσεων. Η είσοδος στη συζήτηση αυτή, πάντως, έχει ήδη γίνει, με το εξορκιζόμενο, πριν από πέντε μήνες θέμα, της αναδιάρθρωσης του χρέους, που τώρα το ονομάζουν ήπια, επιμήκυνση του.
2. Οι εκλογές της 7ης/11., –και μετά την συνολική πολιτικοποίησή τους από τον Γ.Παπανδρέου-, θα διαμορφώσουν ένα νέο πολιτικό σκηνικό συσχετισμών που με σαφήνεια θα τοποθετείται απέναντι στις επιπτώσεις, και πολύ περισσότερο απέναντι στη συνέχιση μιας πολιτικής νέας σκληρής περιστολής των αναπτυξιακών και κοινωνικών δυνατοτήτων και δαπανών της ελληνικής οικονομίας. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται πλέον σε ασφυξία και η ανάκαμψη της με την συνέχιση μιας τέτοιας πολιτικής, όπως επιτάσσει το μνημόνιο, οδηγεί στο αντίθετό της, στην βέβαια εξουθένωσή της... Από μια τέτοια εξέλιξη ουδείς μπορεί να είναι ικανοποιημένος, ιδιαίτερα δε οι δανειστές μας, που αντιλαμβάνονται ότι, τελικά, θα χάσουν τεράστια ποσά από την εξουθένωση μας ! Η ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος, απ΄όλους τους λογικούς ανθρώπους, δεν μπορεί παρά να είναι μία και μόνη : η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει, δεν εγκρίνει και δεν αποδέχεται αυτή την πολιτική. Τα όποια μέτρα εκσυγχρονισμού και νοικοκυρέματος δεν αντανακλούν το ουσιαστικό περιέχομενο του μνημονίου και, σε κάθε περίπτωση, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τμήμα μιάς άλλης πολιτικής. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε βαθειά αντίθεση, σε αντιπαράταξη μ΄αυτή την πολιτική. Ο πρωθυπουργός της χώρας και η κυβέρνηση μπορούν να αξιολογήσουν, να αξιοποιήσουν, να προβάλλουν αυτό το θεμελιώδες μήνυμα, αυτή την πραγματικότητα θέτοντας σε κίνηση διαδικασία απεγκλωβισμού από το πλαίσιο του μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευσης με την Ε.Ε.(ηγεσία της, Ε.Επιτροπή, ΕΚΤ).
3. Πιθανή προσφυγή σε πρόωρη εκλογική αναμέτρηση, μετά από συρρίκνωση της επιρροής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τις φυγόκεντρες τάσεις στη βάση του, όπως αυτά θα έχουν αποτυπωθεί και στο αποτέλεσμα της 7ης/11., θα είχε σαν αποτέλεσμα –ακόμα και σε περίπτωση νίκης του- συρρίκνωση των δυνάμεών του, και, επομένως, μεγιστοποίηση των υπαρκτών δυσκολιών. Μόνον ένα νέο περιεχόμενο πολιτικής πρότασης, το οποίο απαραίτητα πρέπει να περιλαμβάνει ως κεντρικό στοιχείο τον απεγκλωβισμό από το μνημόνιο, την επαναδιαπραγμάτευση με την Ε.Ε. και την αξιοποίηση των ‘’ανερχόμενων νέων παικτών’’ της παγκόσμιας οικονομίας μπορεί, ακόμα και στην περίπτωση της προσφυγής σε πρόωρες εκλογές, να δημιουργήσει νέα δεδομένα και κοινωνική δυναμική επανώθησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της χώρας. Η παρουσίαση μιας τέτοιας νέα πρότασης θα είναι βάσιμη και αξιόπιστη, μετά μάλιστα το βαρύ κλίμα ασυνεπειών που υπήρξε στους δώδεκα μήνες κυβερνητικής θητείας, μόνον αν έχουν τεθεί άμεσα και επίσημα (μετά την 7η/11.) τα ζήτηματα απεγκλωβισμού και επαναδιαπραγμάτευσης.
4. Η στρατηγική, βέβαια, αυτή εκτός της σωστής αξιοποίησης των αποτελεσμάτων της 7ης/11. που πραγματοποιεί, απαιτεί έναν πολύ καλό και σφιχτό σχεδιασμό, την απόφαση ενός αρθρωμένου πλαισίου στόχων και νέων προτεραιοτήτων (με έμφαση : στη μείωση των κρατικών και κομματικών δαπανών κι όχι του επιπέδου ζωής των μη προνομιούχων, στην αναπτυξιακή πολιτική, στα συγκριτικά πλεονεκτήματα, στην αποκλιμάκωση της φορολογίας, στην εμπροσθοβαρή αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων, στην δραστική στροφή στην πραγματική οικονομία και την παραγωγή, στην συσχέτιση με οικονομικές πρωτοβουλίες των δυναμικών ‘’νέων παικτών ‘’ της παγκόσμιας οικονομίας). Απαιτεί, με δύο λόγια, σωστή προετοιμασία για μια νέα διαπραγμάτευση και, επίσης, σχέδιο οικοδόμησης νέων συνεργασιών και εξόδου από τη βύθιση της ύφεσης .
5. Η νέα πολιτική πρόταση και η νέα διαπραγμάτευση πρέπει να συνδιασθούν με τον συντονισμό των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία) που πλήττονται σήμερα σε πρώτο βαθμό από την κρίση, ώστε να ανταπαντήσουν στην προωθούμενη σκληρή γραμμή της Μέρκελ και του συνοδοιπόρου Σαρκοζί για τον μετασχηματισμό της Ευρώπης σε νεοφιλεύθερορο γερμανικό κλάμπ (με ακύρωση όλων των ουσιωδών ευρωπαϊκών, κοινωνικο-πολιτικών, ενοποιητικών χαρακτηριστικών) με την ταυτόχρονη περιθωριοποίηση των άλλων χωρών. Η ανταπάντηση, εδώ, πρέπει να είναι ανάλογης έντασης, ανάλογης ‘’επιθετικότητας’’, με την πρόταση του μετασχηματισμού της Μέρκελ, περιλαμβάνοντας και στοιχεία συγκρότησης ιδιαίτερων ομαδοποιήσεων χωρών με ίδια συμφέροντα και υιοθέτηση κοιονών στόχων απέναντι στο κλειστό κεντρο-ευρωπαϊκό γερμανικό κλάμπ και τους εκβιασμούς.
Αυτή, σε αδρές γραμμές, θα μπορούσε να ήταν μια νέα στρατηγική υπέρβασης (σε προέκταση και για τη δικαίωση της επιλογής συνολικοποίησης της αναμέτρησης της 7ης/11.).
Ο Γ.Παπανδρέου θα επανακτήσει τη θέση των πρωτοβουλιών, την ηγεμονική θέση στο σκηνικό, όχι επιτυγχάνοντας κάποια ανεκτά ποσοστά στις εκλογές της 7ης/11., αλλά επανακαθορίζοντας την κίνηση εξόδου της χώρας από την κρίση και τη βύθιση.
Θεσσαλονίκη, 26 Οκτώβρη 2010.
Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στον ''Κόσμο του Επενδυτή" (Σάββατο-Κυριακή, 30-31/10.)
▼ November (1)
H 7η Noέμβρη, νέα στρατηγική και o Γ.Παπανδρέου. [...
► October (2)
Ένας αιώνας ελεύθερη Θεσσαλονίκη (1912 – 2012) : Τ...
Το ζήτημα των Σκοπίων : μιά νέα θέση στρατηγικής.(...
► June (3)
Η''κοινωνία των πολιτών'', η Νεολαία ΠΑΣΟΚ, ο ''Κα...
Επισημάνσεις μετά τα αιματηρά γεγονότα...
Επείγοντα καθήκοντα σε επείγουσα κατάσταση !
► May (3)
Εν ελληνική αποικία, 200 π.Χ. [ Κ.Π.Καβάφης ]
Εν ελληνική αποικία, 200π.Χ. [ Κ.Π.Καβάφης ]
Μιλούν για τη νέα γενιά.
► April (1)
Δεν σε γλιτώνουν...
► March (1)
Αντιστροφή κλίματος ή αντίστροφη μέτρηση ;
► February (2)
Η κρίση και το μέλλον μας...
Κερδοσκόποι... [ Υπάρχει άμυνα της Ε.Ε. απέναντι σ...
► January (5)
Ημιϋπαίθριοι: τι μπορούμε να κάνουμε ;
H Ελλάδα, η ευρωζώνη και το πραγματικό πρόβλημα ;...
Να ξαναζωντανέψουμε την Δημοκρατία μας
Oι 100 ημέρες...
Τέσσερεις (4) προτάσεις για την Αυτοδιοίκηση και τ...
► 2009 (11)
► August (1)
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ Barack Oba...
► May (1)
ΜΟΥΣΙΚΟΙ & ΟΡΧΗΣΤΡΕΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ
► April (2)
Τρία επίκαιρα άρθρα : ΕΚΛΟΓΕΣ 7ης Ιουνίου & Σοσιαλ...
Ζητείται ελπίς…(*)
► March (1)
"ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ" Σχόλια απο την εκπομπή
► January (6)
Οι εξελίξεις στην Ελλάδα...
Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ για την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
G – 700, «γενιά των 700€»
Συγχύσεις και αποσαφηνίσεις
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ : Ο ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ...
ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΚΑΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΟ
► 2006 (3)
► December (3)
Συνέντευξη.. Σελ. 2 http://assets.in.gr/newspaper...
ΠΑΙΔΕΙΑ
"Δίαυλος.Blogs"
Contributors
SIR
Ελευθέριος ΤΖΙΟΛΑΣ
Βιβλία
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ...εν θερμώ, του Απ. Παπαγαννόπουλου (ομιλία κατά την παρουσίαση του βιβλίου www.tziolas.gr)
Το περιοδικό "Διαυλος"
Άρθρα στο περιοδικό "ΔΙΑΥΛΟΣ"
1. http://www.tziolas.gr/diavlos%20magz/diavlos15/AMERIKANIKH_SYGYRIA.pdf
2. http://www.tziolas.gr/diavlos%20magz/diavlos15/EGRAPSAN_EIPAN.pdf
3. http://www.tziolas.gr/diavlos%20magz/diavlos15/ELLHNIKH_GRAMMATEIA.pdf
4. http://www.tziolas.gr/diavlos%20magz/diavlos15/ELLHNIKO_THAVMA.pdf
5. http://www.tziolas.gr/diavlos%20magz/diavlos15/KOLOMVIA_BENEZOUELA.pdf
Followers
Thursday, November 4, 2010
Friday, October 22, 2010
'Ασκηση (εξάσκηση) για το μέλλον [του Ελευθερίου Ξάνθου, από τη νέα ποιητική συλλογή : ΄΄Και ξανάζησα...΄΄]
Εξασκώ -και ασκούμαι-
Να γίνει το πάθος μου σκέψη
Κι ο πόθος μου λόγος.
Αναζητώ το πρόσωπό μου
κι ανακαλύπτω τις ψηφίδες του Άλλου,
Βιώνω την έκλπηξη,
Κοινωνώ τ΄απερίγραπτο...
Εντρυφώ στον Ηράκλειτο, τ΄Αεικίνητου,
Και οδηγούμαι διάπυρος πίσω στον Όμηρο.
Στην οικουμενικότητα του όρκου τ' Αλέξανδρου -εκεί-
Στην απρόσιτη Ώππη υποκλίνομαι.
Μαθητεία Θουκιδίδη, στον Περικλέους επιτάφιο, επ΄άπειρον...
Με προπαίδεια, σε πίκολο μινόρε,
Και προπαιδεία
Σ' Αργοναύτες κι Ηρακλή, και μυθολογία ανθρώπων...
Και στου Σαούλ, όμως, των εθνών -και των εθνικών-
Το οραματικό πείσμα αποκαλύπτομαι.
Ανυπολόγιστη, πάντως,
Η επίδραση μιας νέας κοσμικής έκρηξης,
Όσο και η αυτοχειρία του Οιδίποδα.
Και στα τωρινά-αλίμονο-, όπου ο μέσος όρος
Σημαίνει τη μονοτονία του κοινού πεπρωμένου...
Του Ρήγα ο θούριος τις παγωμένες ν΄ανατινάξει αρτηρίες,
Του Καραϊσκάκη η ''αποκοτιά'' κι η ορφάνια ποιόν να διδάξει...
Το κεφάλι του Άρη στο φανοστάτι, στα Τρίκαλα,
Ένας πύρινος περιστρεφόμενος κομήτης
Πάνω απ΄τα κεφάλια κομισάριων, εχθρών και δοσίλογων.
Κι ο άταφος Μανδηλαράς στα κύματα του Αιγαίου,
Το πέλαγος των αδικαίωτων φουσκώνει...
Το πρόσωπο των νέων ανθρώπων,
πρόσωπο της οργής, της αλλαγής,
του ριζικού και του μέλλοντος.
Εδώ στ΄ακρωτήρι της Βαλκανικής,
της χαμένης ελπίδας,
χάνω και ξαναπιάνω το δρόμο μου.
Ελευθέριος Ξάνθος (Τζιόλας)
Να γίνει το πάθος μου σκέψη
Κι ο πόθος μου λόγος.
Αναζητώ το πρόσωπό μου
κι ανακαλύπτω τις ψηφίδες του Άλλου,
Βιώνω την έκλπηξη,
Κοινωνώ τ΄απερίγραπτο...
Εντρυφώ στον Ηράκλειτο, τ΄Αεικίνητου,
Και οδηγούμαι διάπυρος πίσω στον Όμηρο.
Στην οικουμενικότητα του όρκου τ' Αλέξανδρου -εκεί-
Στην απρόσιτη Ώππη υποκλίνομαι.
Μαθητεία Θουκιδίδη, στον Περικλέους επιτάφιο, επ΄άπειρον...
Με προπαίδεια, σε πίκολο μινόρε,
Και προπαιδεία
Σ' Αργοναύτες κι Ηρακλή, και μυθολογία ανθρώπων...
Και στου Σαούλ, όμως, των εθνών -και των εθνικών-
Το οραματικό πείσμα αποκαλύπτομαι.
Ανυπολόγιστη, πάντως,
Η επίδραση μιας νέας κοσμικής έκρηξης,
Όσο και η αυτοχειρία του Οιδίποδα.
Και στα τωρινά-αλίμονο-, όπου ο μέσος όρος
Σημαίνει τη μονοτονία του κοινού πεπρωμένου...
Του Ρήγα ο θούριος τις παγωμένες ν΄ανατινάξει αρτηρίες,
Του Καραϊσκάκη η ''αποκοτιά'' κι η ορφάνια ποιόν να διδάξει...
Το κεφάλι του Άρη στο φανοστάτι, στα Τρίκαλα,
Ένας πύρινος περιστρεφόμενος κομήτης
Πάνω απ΄τα κεφάλια κομισάριων, εχθρών και δοσίλογων.
Κι ο άταφος Μανδηλαράς στα κύματα του Αιγαίου,
Το πέλαγος των αδικαίωτων φουσκώνει...
Το πρόσωπο των νέων ανθρώπων,
πρόσωπο της οργής, της αλλαγής,
του ριζικού και του μέλλοντος.
Εδώ στ΄ακρωτήρι της Βαλκανικής,
της χαμένης ελπίδας,
χάνω και ξαναπιάνω το δρόμο μου.
Ελευθέριος Ξάνθος (Τζιόλας)
To ζήτημα των Σκοπίων : μια νέα θέση στρατηγικής. (Ή, πως ξεμπλοκάρεται η λύση...)
Το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, μεγάλο εθνικό θέμα, λόγω της κρισιμότητας των οικονομικών και των εντάσεων περί την οικονομία έχει περάσει στις πίσω θέσεις... Ωστόσο, η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Λισσαβώνα (19-20/11.) δημιουργεί μια σημαντική κινητικότητα που πρέπει να εκτιμηθεί σωστά και ν΄αναληφθούν συγκεκριμένες και στοχευμένες πρωτοβουλίες.
Για να μην μακρηγορώ, η θέση μου, -θέση στρατηγικής κίνησης στη παρούσα
φάση-, για το πρόβλημα, περιληπτικά είναι :
1. Η τρέχουσα συγκυρία, παρά την εικόνα επιφανειακής ύφεσης, είναι ευνοϊκή για τις ελληνικές θέσεις και τη ρύθμιση του ζητήματος, για τους παρακάτω λόγους :
(α). Τα Σκόπια ζητούν κάτι ζωτικό για το μέλλον τους (ένταξη στο ΝΑΤΟ και έναρξη διαπραγματευτικών διαδικασιών για την Ε.Ε.), για να το πετύχουν πρέπει να δόσουν (στη διαπραγμάτευση) επίσης κάτι σημαντικό.
(β). Η ελληνική πλευρά τον τελευταίο χρόνο έχει κερδίσει πόντους και έχει διαμορφώσει ένα προφίλ καλού και αξιόπιστου διαπραγματευτή, ''δυτικών προδιαγραφών''.
(γ). Η αμερικανική πλευρά, -διοίκηση Ομπάμα-, έχει μετατοπίσει σχετικά το κέντρο βάρος προς τις ελληνικές θέσεις.
(δ). Οι σαράντα (40) επόμενες μέρες είναι η κρίσιμη περίοδος, αν αυτή περάσει αναξιοποίητη, η επόμενη είναι άγνωστο και αβέβαιο αν θα μας βρεί σε παρόμοια σχετικά καλή διαπραγματευτική κατάσταση.
2. Οι κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης πρέπει να στραφούν και να κλιμακωθούν προς τις δύο (τρεις) μεγάλες δυνάμεις ΗΠΑ, Ρωσία (και την Κίνα). Στόχος μας : οι δυνάμεις αυτές για να διευκολύνουν επί της ουσίας και να ωθήσουν επιταχυντικά τις σχετικές συνομιλίες για την πραγματική κατάληξη τους και την οριστική εξεύρεση λύσης να αποφασίσουν και να καταστήσουν σαφές προς τα Σκόπια (και διεθνώς) τα παρακάτω:
- Οι δύο (oι τρείς) χώρες, -η κάθε μία, φυσικά, με την αυτονομία απόφασης και έκφρασης της (και όποιες άλλες,ακολούθως ή παραλλήλως)-, αποδεχόμενες ως μόνη αποτελεσματική διαδικασία αυτή των διμερών συνομιλιών υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και με στόχο την ενίσχυση και επιτάχυνση της, αλλά κυρίως επειδή θέλουν να καταστήσουν προς κάθε κατεύθυνση ξεκάθαρο ότι το μόνο ισχυρό και αδιαμφισβήτητο όνομα για το κράτος των Σκοπίων είναι αυτό που θα προκύψει ως αποτέλεσμα των συνομιλιών ανακαλούν την προηγούμενη απόφαση αναγνώριση με το όνομα ''Μακεδονία'', υιοθετώντας την ονομασία FYROM, όπως αυτή είναι διεθνώς κατοχυρωμένη στα πλαίσια του ΟΗΕ.
- Οι ΗΠΑ μπορούν να θέσουν δημόσια και πιεστικά ως χρονικό όριο ολοκλήρωσης των συνομιλιών, την ημερομηνία της Συνόδου του ΝΑΤΟ (19-20/11.) στη Λισσαβώνα. Ανεξάρτητα από την τήρηση του σχετικού χρονοδιαγράμματος, η πλευρά των Σκοπίων, πέραν της ουσιαστικής πίεσης, θα βρίσκεται πλέον διαρκώς και υπό χρονική πίεση
- Οι χώρες της Ε.Ε., που έχουν αναγνωρίσει το κράτος των Σκοπίων με το όνομα ''Μακεδονία'', μπορούν να πράξουν ανάλογα, να πάρουν, δηλαδή, ανάλογες αποφάσεις ανάκλησης και να ασκήσουν χρονική πίεση σε συνδιασμό με την επικείμενη Σύνοδο των αρχηγών της Ε.Ε. τον Δεκέμβριο.
3. Σε κάθε περίπτωση, μία τέτοια απόφαση (και σε τελική ανάλυση θα αρκούσε, σε πρώτη φάση, μια τέτοια απόφαση και μόνο από τις ΗΠΑ, λόγω της επιρροής και της απήχησης της), -δηλαδή, ανάκλησης της ονομασίας ''Μακεδονία'', επιστροφή στο FYRΟΜ και υιοθέτησης ως μόνου νέου ονόματος εκείνου που θα δόσει η διαπραγμάτευση-, αλλάζει άρδην το τοπίο των διαπραγματεύσεων, δημιουργεί νέα σημαντικά δεδομένα και μετατοπίζει καθοριστικά τους συσχετισμούς υπέρ των ρεαλιστικών ελληνικών θέσεων (κι όχι μόνο στο ζήτημα των Σκοπίων, αλλά γενικότερα, δίνοντας ένα μήνυμα ισχύος της ελληνικής παρουσίας).
Ο υπουργός Άμυνας των Σκοπίων αντιλαμβανόμενος τη δεινή θέση της κυβέρνησής του (στην παρούσα συγκυρία) και θέλοντας μία επιτυχία -έστω και μισή, έστω και κολοβή- έφτασε σε σημείο, στις 5/10., να πει ότι : ''η χώρα του θα μπορούσε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ με την προσωρινή της ονομασία'', την οποία δεν κατονόμασε, δεν εκφώνησε, αλλά όλοι γνωρίζουν, δηλαδή FYROM. H απόφαση των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, κάλλιστα μετά απ΄αυτή τη δήλωση του Υπουργού Άμυνας των Σκοπίων θα μπορούσε να ήταν : " ΟΚ ! Σας αποκαλούμε, λοιπόν, με το προσωρινό σας όνομα, FYROM, αφού το προτείνετε κιόλας, και όταν συμφωνήσετε με την Ελλάδα για το οριστικό σας όνομα, θα σας αποκαλούμε με ό,τι συμφωνήσετε και θα κάνουμε τότε αποδεκτό και το αίτημα ένταξης σας !''.
Η χώρα μας έχει αυτή την περίοδο, παρά τα άλλα μεγάλα της προβλήματα, μιά θετική συγκυρία, αυτή η κίνηση στρατηγικής μπορεί να της αποδόσει σημαντικά...
Χρειάζεται σχέδιο, αποφασιστικότητα, στόχευση, κινητοποίηση δυνάμεων και πύκνωση της διπλωματικής δράσης.
Θεσσαλονίκη, 6 Οκτωβρίου 2010
Για να μην μακρηγορώ, η θέση μου, -θέση στρατηγικής κίνησης στη παρούσα
φάση-, για το πρόβλημα, περιληπτικά είναι :
1. Η τρέχουσα συγκυρία, παρά την εικόνα επιφανειακής ύφεσης, είναι ευνοϊκή για τις ελληνικές θέσεις και τη ρύθμιση του ζητήματος, για τους παρακάτω λόγους :
(α). Τα Σκόπια ζητούν κάτι ζωτικό για το μέλλον τους (ένταξη στο ΝΑΤΟ και έναρξη διαπραγματευτικών διαδικασιών για την Ε.Ε.), για να το πετύχουν πρέπει να δόσουν (στη διαπραγμάτευση) επίσης κάτι σημαντικό.
(β). Η ελληνική πλευρά τον τελευταίο χρόνο έχει κερδίσει πόντους και έχει διαμορφώσει ένα προφίλ καλού και αξιόπιστου διαπραγματευτή, ''δυτικών προδιαγραφών''.
(γ). Η αμερικανική πλευρά, -διοίκηση Ομπάμα-, έχει μετατοπίσει σχετικά το κέντρο βάρος προς τις ελληνικές θέσεις.
(δ). Οι σαράντα (40) επόμενες μέρες είναι η κρίσιμη περίοδος, αν αυτή περάσει αναξιοποίητη, η επόμενη είναι άγνωστο και αβέβαιο αν θα μας βρεί σε παρόμοια σχετικά καλή διαπραγματευτική κατάσταση.
2. Οι κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης πρέπει να στραφούν και να κλιμακωθούν προς τις δύο (τρεις) μεγάλες δυνάμεις ΗΠΑ, Ρωσία (και την Κίνα). Στόχος μας : οι δυνάμεις αυτές για να διευκολύνουν επί της ουσίας και να ωθήσουν επιταχυντικά τις σχετικές συνομιλίες για την πραγματική κατάληξη τους και την οριστική εξεύρεση λύσης να αποφασίσουν και να καταστήσουν σαφές προς τα Σκόπια (και διεθνώς) τα παρακάτω:
- Οι δύο (oι τρείς) χώρες, -η κάθε μία, φυσικά, με την αυτονομία απόφασης και έκφρασης της (και όποιες άλλες,ακολούθως ή παραλλήλως)-, αποδεχόμενες ως μόνη αποτελεσματική διαδικασία αυτή των διμερών συνομιλιών υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και με στόχο την ενίσχυση και επιτάχυνση της, αλλά κυρίως επειδή θέλουν να καταστήσουν προς κάθε κατεύθυνση ξεκάθαρο ότι το μόνο ισχυρό και αδιαμφισβήτητο όνομα για το κράτος των Σκοπίων είναι αυτό που θα προκύψει ως αποτέλεσμα των συνομιλιών ανακαλούν την προηγούμενη απόφαση αναγνώριση με το όνομα ''Μακεδονία'', υιοθετώντας την ονομασία FYROM, όπως αυτή είναι διεθνώς κατοχυρωμένη στα πλαίσια του ΟΗΕ.
- Οι ΗΠΑ μπορούν να θέσουν δημόσια και πιεστικά ως χρονικό όριο ολοκλήρωσης των συνομιλιών, την ημερομηνία της Συνόδου του ΝΑΤΟ (19-20/11.) στη Λισσαβώνα. Ανεξάρτητα από την τήρηση του σχετικού χρονοδιαγράμματος, η πλευρά των Σκοπίων, πέραν της ουσιαστικής πίεσης, θα βρίσκεται πλέον διαρκώς και υπό χρονική πίεση
- Οι χώρες της Ε.Ε., που έχουν αναγνωρίσει το κράτος των Σκοπίων με το όνομα ''Μακεδονία'', μπορούν να πράξουν ανάλογα, να πάρουν, δηλαδή, ανάλογες αποφάσεις ανάκλησης και να ασκήσουν χρονική πίεση σε συνδιασμό με την επικείμενη Σύνοδο των αρχηγών της Ε.Ε. τον Δεκέμβριο.
3. Σε κάθε περίπτωση, μία τέτοια απόφαση (και σε τελική ανάλυση θα αρκούσε, σε πρώτη φάση, μια τέτοια απόφαση και μόνο από τις ΗΠΑ, λόγω της επιρροής και της απήχησης της), -δηλαδή, ανάκλησης της ονομασίας ''Μακεδονία'', επιστροφή στο FYRΟΜ και υιοθέτησης ως μόνου νέου ονόματος εκείνου που θα δόσει η διαπραγμάτευση-, αλλάζει άρδην το τοπίο των διαπραγματεύσεων, δημιουργεί νέα σημαντικά δεδομένα και μετατοπίζει καθοριστικά τους συσχετισμούς υπέρ των ρεαλιστικών ελληνικών θέσεων (κι όχι μόνο στο ζήτημα των Σκοπίων, αλλά γενικότερα, δίνοντας ένα μήνυμα ισχύος της ελληνικής παρουσίας).
Ο υπουργός Άμυνας των Σκοπίων αντιλαμβανόμενος τη δεινή θέση της κυβέρνησής του (στην παρούσα συγκυρία) και θέλοντας μία επιτυχία -έστω και μισή, έστω και κολοβή- έφτασε σε σημείο, στις 5/10., να πει ότι : ''η χώρα του θα μπορούσε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ με την προσωρινή της ονομασία'', την οποία δεν κατονόμασε, δεν εκφώνησε, αλλά όλοι γνωρίζουν, δηλαδή FYROM. H απόφαση των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, κάλλιστα μετά απ΄αυτή τη δήλωση του Υπουργού Άμυνας των Σκοπίων θα μπορούσε να ήταν : " ΟΚ ! Σας αποκαλούμε, λοιπόν, με το προσωρινό σας όνομα, FYROM, αφού το προτείνετε κιόλας, και όταν συμφωνήσετε με την Ελλάδα για το οριστικό σας όνομα, θα σας αποκαλούμε με ό,τι συμφωνήσετε και θα κάνουμε τότε αποδεκτό και το αίτημα ένταξης σας !''.
Η χώρα μας έχει αυτή την περίοδο, παρά τα άλλα μεγάλα της προβλήματα, μιά θετική συγκυρία, αυτή η κίνηση στρατηγικής μπορεί να της αποδόσει σημαντικά...
Χρειάζεται σχέδιο, αποφασιστικότητα, στόχευση, κινητοποίηση δυνάμεων και πύκνωση της διπλωματικής δράσης.
Θεσσαλονίκη, 6 Οκτωβρίου 2010
Friday, June 18, 2010
Η''κοινωνία των πολιτών'', η Νεολαία ΠΑΣΟΚ, ο ''Καλλικράτης''
Η''κοινωνία των πολιτών'', η Νεολαία ΠΑΣΟΚ, ο ''Καλλικράτης''.
1. H ''κοινωνία των πολιτών'' ως έννοια, την εισήγαγε και την εννόησε με συγκεκριμένο τρόπο, κατά κύριο λόγο, ο Α.Γκράμσι. Δεν ήταν -και δεν είναι κενή περιεχομένου.Άλλο, τώρα, πως, απο ποιούς και για ποιούς σκοπούς χρησιμοποιείται.Πρέπει να εννοείται : ως η κοινωνία των ενεργών πολιτών, η συμμετέχουσα κοινωνική βάση, τα κοινωνικά ρεύματα δημοκρατικής διεκδίκησης και παρέμβασης. Η έννοια αυτή, από τον ίδιο τον Α.Γκράμσι χρησιμοποιήθηκε και σε αντιδιαστολή με την ''πολιτική κοινωνία''. Εννοώντας το χώρο των αντιπροσωπευτικών θεσμών της κοινοβουλευτικής (αστικής ) δημοκρατίας και το πολιτικό προσωπικό που εμπλέκεται στο χώρο αυτό (συνώνυμη είναι η σημερινή έννοια : πολιτικό σύστημα, μολονότι, όταν ο Α.Γκράμσι χρησιμοποιούσε την έννοια αυτή -''πολιτικό σύστημα''- έδινε έμφαση στο σκέλος ''σύστημα'', δηλαδή στο δομημένο σύστημα κυριαρχίας ). H υποστήριξη -του προς την κοινωνία των πολιτών ήταν σαφής, σταθερή, διαχρονική, συνυφασμένη με την κεντρική θέση του για την ανάπτυξη του κινήματος των εργαζομένων. Mεταξύ του κινήματος των εργαζομένων (=ταξικό κίνημα) και του κινήματος της ''κοινωνίας των πολιτών'' (=συμμετοχικό/παρεμβατικό κίνημα), σήμερα, δεν υπάρχει αλληλοσυσχέτιση. Ο Α.Γκράμσι έβλεπε και προωθούσε τη βαθειά συσχέτισή τους. Συνεπής στη θεώρησή του ότι η πιό συνεπής ταξική, αλλά και δημοκρατική δύναμη είναι η εργατική τάξη, ο δε αγώνας της ήταν συνολικός, για μια νέα κοινωνία.
2. Υπάρχει, σήμερα, ένα τεράστιο θεωρητικό και στρατηγικό έλλειμα για όλα αυτά. Οι αναφορές και ο λόγος είναι επιφανειακός, ρηχός, α-φόρτιστος. Να θυμόμαστε : "χωρίς επαναστατική θεωρία ΔΕΝ υπάρχει επαναστατικό κίνημα''. Η ανάγκη θεωρητικής επαναθεμελείωσης, προγραμματικής επάρκειας και κινηματικής εκδίπλωσης αποτελούν μείζονες προτεραιότητες, ιδαίτερα στην παρούσα περίοδο της πρωτόγνωρης κρίσης και της παράλογης εκθεμελίωσης.
3. Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ πρέπει δραστικά και άμεσα να αρνηθεί και να ξεπεράσει παγιωμένα κακέκτυπα, μηχανισμούς ίντριγκας και εξουσιαστικής νομής, αφυδατωμένα πρόσωπα με δήθεν καθοδηγητικό ρόλο. Όμως, η αναγκαία εσωτερική (κάθετη και οριζόντια) ''πολιτιστική επανάσταση'' πρέπει να συνοδευθεί, να συνδιασθεί, να εδρασθεί στη σχέση της με τη νεολαία (τις ανάγκες της, τις ανησυχίες της, τις αναζητήσεις της , τον προβληματισμό της). Καμία, εξ άλλου, ''επανάσταση'' δεν είναι -και δεν ολοκληρώνεται- σε επί μέρους σύνολα, παρά μόνο σ΄όλο το εύρος και σ΄ολα τα επίπεδα της ταξικής διαπάλης. Η πρωτοποριακή συμμετοχή της Ν.ΠΑΣΟΚ στις διεργασίες της κοινωνικής βάσης της νεολαίας (ανάγκες, διεκδικήσεις και κατεύθυνση) θέτει την ίδια τη Ν.ΠΑΣΟΚ μπροστά στο επείγον και ζωτικό καθήκον της διαμόρφωσης της πολιτικής της και της πραγματικής της φυσιογνωμίας. Πέρα απ΄τα κενά, ανούσια και τετριμένα των γραφειοκρατών, των παραγοντίσκων και των αυλικών...
4. Ο ''Καλλικράτης'' δεν είναι από μόνος του ευκαιρία, όπως και καμία νομική/θεσμική ρύθμιση. Σκεφθείτε μόνο, επ΄αυτού, το εξής : κανένα από τα υφιστάμενα συντάγματα δεν έχει τόσο και τέτοιο βαθύ και διαχρονικό δημοκρατικό περιεχόμενο, όσο εκείνο των Η.Π.Α., οι ΗΠΑ όμως -και ο ρόλος της- είναι αυτή που ξέρουμε όλοι...
Μόνο η πολιτική, ως κινούσα δύναμη (=συσχετισμοί), ως όραμα και πρόγραμμα, ως οργανωνένη δύναμη και συνειδητοποιημένα στελέχη είνα αυτή που ζωογονεί τους θεσμούς, δημιουργεί αποτελέσματα, διαμορφώνει εξελίξεις και δίνει την προοπτική.
1. H ''κοινωνία των πολιτών'' ως έννοια, την εισήγαγε και την εννόησε με συγκεκριμένο τρόπο, κατά κύριο λόγο, ο Α.Γκράμσι. Δεν ήταν -και δεν είναι κενή περιεχομένου.Άλλο, τώρα, πως, απο ποιούς και για ποιούς σκοπούς χρησιμοποιείται.Πρέπει να εννοείται : ως η κοινωνία των ενεργών πολιτών, η συμμετέχουσα κοινωνική βάση, τα κοινωνικά ρεύματα δημοκρατικής διεκδίκησης και παρέμβασης. Η έννοια αυτή, από τον ίδιο τον Α.Γκράμσι χρησιμοποιήθηκε και σε αντιδιαστολή με την ''πολιτική κοινωνία''. Εννοώντας το χώρο των αντιπροσωπευτικών θεσμών της κοινοβουλευτικής (αστικής ) δημοκρατίας και το πολιτικό προσωπικό που εμπλέκεται στο χώρο αυτό (συνώνυμη είναι η σημερινή έννοια : πολιτικό σύστημα, μολονότι, όταν ο Α.Γκράμσι χρησιμοποιούσε την έννοια αυτή -''πολιτικό σύστημα''- έδινε έμφαση στο σκέλος ''σύστημα'', δηλαδή στο δομημένο σύστημα κυριαρχίας ). H υποστήριξη -του προς την κοινωνία των πολιτών ήταν σαφής, σταθερή, διαχρονική, συνυφασμένη με την κεντρική θέση του για την ανάπτυξη του κινήματος των εργαζομένων. Mεταξύ του κινήματος των εργαζομένων (=ταξικό κίνημα) και του κινήματος της ''κοινωνίας των πολιτών'' (=συμμετοχικό/παρεμβατικό κίνημα), σήμερα, δεν υπάρχει αλληλοσυσχέτιση. Ο Α.Γκράμσι έβλεπε και προωθούσε τη βαθειά συσχέτισή τους. Συνεπής στη θεώρησή του ότι η πιό συνεπής ταξική, αλλά και δημοκρατική δύναμη είναι η εργατική τάξη, ο δε αγώνας της ήταν συνολικός, για μια νέα κοινωνία.
2. Υπάρχει, σήμερα, ένα τεράστιο θεωρητικό και στρατηγικό έλλειμα για όλα αυτά. Οι αναφορές και ο λόγος είναι επιφανειακός, ρηχός, α-φόρτιστος. Να θυμόμαστε : "χωρίς επαναστατική θεωρία ΔΕΝ υπάρχει επαναστατικό κίνημα''. Η ανάγκη θεωρητικής επαναθεμελείωσης, προγραμματικής επάρκειας και κινηματικής εκδίπλωσης αποτελούν μείζονες προτεραιότητες, ιδαίτερα στην παρούσα περίοδο της πρωτόγνωρης κρίσης και της παράλογης εκθεμελίωσης.
3. Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ πρέπει δραστικά και άμεσα να αρνηθεί και να ξεπεράσει παγιωμένα κακέκτυπα, μηχανισμούς ίντριγκας και εξουσιαστικής νομής, αφυδατωμένα πρόσωπα με δήθεν καθοδηγητικό ρόλο. Όμως, η αναγκαία εσωτερική (κάθετη και οριζόντια) ''πολιτιστική επανάσταση'' πρέπει να συνοδευθεί, να συνδιασθεί, να εδρασθεί στη σχέση της με τη νεολαία (τις ανάγκες της, τις ανησυχίες της, τις αναζητήσεις της , τον προβληματισμό της). Καμία, εξ άλλου, ''επανάσταση'' δεν είναι -και δεν ολοκληρώνεται- σε επί μέρους σύνολα, παρά μόνο σ΄όλο το εύρος και σ΄ολα τα επίπεδα της ταξικής διαπάλης. Η πρωτοποριακή συμμετοχή της Ν.ΠΑΣΟΚ στις διεργασίες της κοινωνικής βάσης της νεολαίας (ανάγκες, διεκδικήσεις και κατεύθυνση) θέτει την ίδια τη Ν.ΠΑΣΟΚ μπροστά στο επείγον και ζωτικό καθήκον της διαμόρφωσης της πολιτικής της και της πραγματικής της φυσιογνωμίας. Πέρα απ΄τα κενά, ανούσια και τετριμένα των γραφειοκρατών, των παραγοντίσκων και των αυλικών...
4. Ο ''Καλλικράτης'' δεν είναι από μόνος του ευκαιρία, όπως και καμία νομική/θεσμική ρύθμιση. Σκεφθείτε μόνο, επ΄αυτού, το εξής : κανένα από τα υφιστάμενα συντάγματα δεν έχει τόσο και τέτοιο βαθύ και διαχρονικό δημοκρατικό περιεχόμενο, όσο εκείνο των Η.Π.Α., οι ΗΠΑ όμως -και ο ρόλος της- είναι αυτή που ξέρουμε όλοι...
Μόνο η πολιτική, ως κινούσα δύναμη (=συσχετισμοί), ως όραμα και πρόγραμμα, ως οργανωνένη δύναμη και συνειδητοποιημένα στελέχη είνα αυτή που ζωογονεί τους θεσμούς, δημιουργεί αποτελέσματα, διαμορφώνει εξελίξεις και δίνει την προοπτική.
Tuesday, June 8, 2010
Επισημάνσεις μετά τα αιματηρά γεγονότα...
Θα πω κάτι που θα ακουστεί, ίσως, παράξενα, και θα κινείται σε διαφορετικό ''μήκος κύματος'' από το κλίμα που διατρέχει τις σημειώσεις στο FB και στα BLOGS.
1. Η ανθρωπιστική αλληλεγγύη προς την αποκλεισμένη και στραγγαλισμένη Γάζα πρέπει να συνεχισθεί. Κάθε προσπάθεια προς αυτη την κατεύθυνση πρέπει να έχει τη υποστήριξή μας, την υποστήριξη κάθε σκετπόμενου και ευιασθητοποιημένου ανθρώπου. Επίσης, συντονισμένη πρέπει να είναι η αντίδραση μας απέναντι σε κάθε ενέργεια βίας και αιματηρής καταστολής (τώρα, αλλά και σε κάθε παρόμοια περίπτωση).
2. Το παλαιστινιακό, -κι επομένως και η λύση του (η στρατηγική του και ο αγώνας μας -αγώνας των παλαιστινίων, αλλά και των δυνάμεων υποστήριξής τους )-, δεν είναι θέμα ανθρωπιστικής βοήθειας (παρά την αναγκαία αυτή διάσταση του). Το Παλαιστινιακό είναι θέμα δημιουργίας, οργάνωσης και διοίκησης αυτόνομου κράτους. Μετασχηματισμού του παλαιστινιακού έθνους σε κράτος-έθνος (με τους απαραίτητους βασικούς προσδιορισμούς αυτή της διττής οντότητας : γεωγραφικά όρια, γλώσσα, κρατική διοίκηση,οργάνωση μονάδων (στρατός/αστυνομία) και υπηρεσιών και άσκηση πολιτικών προς τους πολίτες του).
3. Μετά τον Γιάσερ Αραφάτ, αυτές οι σημαντικές και στέρεες κατευθύνσεις έχασαν έδαφος και σε επίπεδο ασκούμενης πολιτικής, και σε επίπεδο οράματος και σε επίπεδο ενότητας των δυνάμεων πάνω σ΄ενα πρόγραμμα βιώσιμης προοπτικής για τον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό. Επείγουσα προτεραιότητα είναι ακριβώς όλα αυτά. Με σημείο - κλειδί την υπέρβαση του εσωτερικού τεμαχισμού και την επανασυσπείρωση του αγωνιζόμενου παλαιστινιακού λαού. Οι ποικίλες φράξιες και οι μηχανισμοί εξωτερικών επιρροών πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε μια τέτοια νέα,υγιή και ελπιδοφόρα κατάσταση.
5. Η Τουρκία εννοεί -και θέλει να επιβάλλει- τον εαυτό της ως καθοριστικό ''παίκτη'' στην ευρύτερη περιοχή. Την ίδια στιγμή που έχει σημαντικές πολεμικές και άλλες συμφωνίες με το Ισραήλ, εμφανίζεται και ως υπέρμαχος των παλαιστινίων και των ανθρώπινων διακαιωμάτων. Η καταδική του Ισραήλ για την αιματηρή επέμβαση στον ''στολίσκο της ελευθερίας'' (με νεκρούς τούρκους ακτιβιστές) δεν αποτελεί ιστορική αθώωση της αντίστοιχης αιματηρής πολιτικής που εφάρμοσε και εφαρμόζει το καθεστώς της Τουρκίας απέναντι στους λαούς και τα δικαιώματα των ανθρώπων (γενοκτονία Ποντιακού Ελληνισμού, Αρμενίων, καταστολή απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων, καταστολή των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, ασφυξία Οικ. Πατριαρχείου, αρπαγή και δήμευση περιουσιών και πνευματικών ιδρυμάτων, καταστρατήγηση δημοκρατικών δικαιωμάτων κλπ, κλπ). Η Τουρκία είναι ικανή να ''κτίσει'' πάνω στο αίμα των παλαιστινίων και των ακτιβιστών της αλληλεγγύης το δικό της νέο ''ιμπέριουμ'' στην περιοχή.
6. Η συνεχής, σταθερή και ολόπλευρη πίεση πάνω στο Ισραήλ δεν μπορεί να συνοδεύεται με την ανοχή και αποδοχή νεου περιφεριακού επικυρίαρχου στην περιοχή με δηλωμένους, μαλιστα, τους στόχους του απεναντι στην ελληνική εθνική κυριαρχία, αλλά και απένατι στους λαούς της περιοχής...
7. Ο διεθνισμός και ο δημοκρατικός πατριωτισμός δεν είναι έννοιες (και πολιτικές) αλληλοαποκλειόμενες. Αλλά, έννοιες (και πολιτικές) αλληλένδετες, αλληλοσυμλπηρούμενες. Ακόμα, περισσότερο, δημοκρατικός πατριωτισμός, διεθνισμός (για την ακρίβεια, ένας νέος διεθνισμός), και σοσιαλισμός (με την πραγματική του έννοια, της κοινωνικής χειραφέτησης και απελευθέρωσης) αποτελούν έννοιες (και μεγάλες πολιτικές) με αλληλουχία, αλληλοσύνδεση.
1. Η ανθρωπιστική αλληλεγγύη προς την αποκλεισμένη και στραγγαλισμένη Γάζα πρέπει να συνεχισθεί. Κάθε προσπάθεια προς αυτη την κατεύθυνση πρέπει να έχει τη υποστήριξή μας, την υποστήριξη κάθε σκετπόμενου και ευιασθητοποιημένου ανθρώπου. Επίσης, συντονισμένη πρέπει να είναι η αντίδραση μας απέναντι σε κάθε ενέργεια βίας και αιματηρής καταστολής (τώρα, αλλά και σε κάθε παρόμοια περίπτωση).
2. Το παλαιστινιακό, -κι επομένως και η λύση του (η στρατηγική του και ο αγώνας μας -αγώνας των παλαιστινίων, αλλά και των δυνάμεων υποστήριξής τους )-, δεν είναι θέμα ανθρωπιστικής βοήθειας (παρά την αναγκαία αυτή διάσταση του). Το Παλαιστινιακό είναι θέμα δημιουργίας, οργάνωσης και διοίκησης αυτόνομου κράτους. Μετασχηματισμού του παλαιστινιακού έθνους σε κράτος-έθνος (με τους απαραίτητους βασικούς προσδιορισμούς αυτή της διττής οντότητας : γεωγραφικά όρια, γλώσσα, κρατική διοίκηση,οργάνωση μονάδων (στρατός/αστυνομία) και υπηρεσιών και άσκηση πολιτικών προς τους πολίτες του).
3. Μετά τον Γιάσερ Αραφάτ, αυτές οι σημαντικές και στέρεες κατευθύνσεις έχασαν έδαφος και σε επίπεδο ασκούμενης πολιτικής, και σε επίπεδο οράματος και σε επίπεδο ενότητας των δυνάμεων πάνω σ΄ενα πρόγραμμα βιώσιμης προοπτικής για τον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό. Επείγουσα προτεραιότητα είναι ακριβώς όλα αυτά. Με σημείο - κλειδί την υπέρβαση του εσωτερικού τεμαχισμού και την επανασυσπείρωση του αγωνιζόμενου παλαιστινιακού λαού. Οι ποικίλες φράξιες και οι μηχανισμοί εξωτερικών επιρροών πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε μια τέτοια νέα,υγιή και ελπιδοφόρα κατάσταση.
5. Η Τουρκία εννοεί -και θέλει να επιβάλλει- τον εαυτό της ως καθοριστικό ''παίκτη'' στην ευρύτερη περιοχή. Την ίδια στιγμή που έχει σημαντικές πολεμικές και άλλες συμφωνίες με το Ισραήλ, εμφανίζεται και ως υπέρμαχος των παλαιστινίων και των ανθρώπινων διακαιωμάτων. Η καταδική του Ισραήλ για την αιματηρή επέμβαση στον ''στολίσκο της ελευθερίας'' (με νεκρούς τούρκους ακτιβιστές) δεν αποτελεί ιστορική αθώωση της αντίστοιχης αιματηρής πολιτικής που εφάρμοσε και εφαρμόζει το καθεστώς της Τουρκίας απέναντι στους λαούς και τα δικαιώματα των ανθρώπων (γενοκτονία Ποντιακού Ελληνισμού, Αρμενίων, καταστολή απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων, καταστολή των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, ασφυξία Οικ. Πατριαρχείου, αρπαγή και δήμευση περιουσιών και πνευματικών ιδρυμάτων, καταστρατήγηση δημοκρατικών δικαιωμάτων κλπ, κλπ). Η Τουρκία είναι ικανή να ''κτίσει'' πάνω στο αίμα των παλαιστινίων και των ακτιβιστών της αλληλεγγύης το δικό της νέο ''ιμπέριουμ'' στην περιοχή.
6. Η συνεχής, σταθερή και ολόπλευρη πίεση πάνω στο Ισραήλ δεν μπορεί να συνοδεύεται με την ανοχή και αποδοχή νεου περιφεριακού επικυρίαρχου στην περιοχή με δηλωμένους, μαλιστα, τους στόχους του απεναντι στην ελληνική εθνική κυριαρχία, αλλά και απένατι στους λαούς της περιοχής...
7. Ο διεθνισμός και ο δημοκρατικός πατριωτισμός δεν είναι έννοιες (και πολιτικές) αλληλοαποκλειόμενες. Αλλά, έννοιες (και πολιτικές) αλληλένδετες, αλληλοσυμλπηρούμενες. Ακόμα, περισσότερο, δημοκρατικός πατριωτισμός, διεθνισμός (για την ακρίβεια, ένας νέος διεθνισμός), και σοσιαλισμός (με την πραγματική του έννοια, της κοινωνικής χειραφέτησης και απελευθέρωσης) αποτελούν έννοιες (και μεγάλες πολιτικές) με αλληλουχία, αλληλοσύνδεση.
Sunday, June 6, 2010
Επείγοντα καθήκοντα σε επείγουσα κατάσταση !
Υπάρχουν πολλοί αποπροσανατολισμοί και σκόπιμες συγκαλύψεις, όλη αυτή την περίοδο.
Μιά περίοδο, που λόγω της κοινωνικής κινητικότητας και της (κατά)πτώσης των κυρίαχων στερεότυπων και ιδεολογημάτων προσφέρεται για την άνοδο της ριζοσπαστικής κριτικής και την ανάδειξη στοιχείων μιάς άλλης πολιτικής, ενός άλλου εναλλακτικού δρόμου.
Η βασικότερη είναι η μη ανάδειξη (=η αποδοχή, ως σταθερά του συστήματος) της δομικής- θεμελειώδους αντινομίας του, αντίθεσης : της παραγωγής του πλούτου απο την πλειοψηφία της κοινωνίας και της ιδιοποίησης -του, του σφετερισμού -του από την ολιγαρχική μειοψηφία.
Οι πολιτικοί της κυρίαρχης εξουσίας και των κυρίαρχων πολιτικών είναι, -και ήταν, πλην εξαιρέσεων, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα- , (διε)φθαρμένοι, αλλά ο μέγας και διαρκής διαφθορέας είναι το κεφάλαιο και οι σχέσεις εξάρτησης και εκμετάλλευσης που εγκαθιστά και αναπαράγει.
Η κρίση μπορεί να είναι ευκαιρία για τις κυρίαρχες δυνάμεις, αφού ξεβράζει ό,τι ξεπερασμένο και σκάρτο παρήγαγε το σύστημα, προσφέροντας ''αποκαθαρμένο'', ανοιχτό πεδίο στους δικούς του ''νέους'' και στους δικούς του ''άφθαρτους''.
Μπορεί, όμως, να είναι ευκαιρία και για τις δυνάμεις της χειραφέτησης, της απελευθέρωσης και της παργματικής δημιουργίας, οι οποίες πρέπει να ηγεμονεύσουν ιδεολογικά, να πείσουν πολιτικά με το σχέδιό -τους και να συγκροτήσουν το νέο κοινωνικό συνασπισμό .
Ο δρόμος είναι ένας δρόμος πρωτοβουλιών, παρεμβάσεων και αντιπαράθεσης, αλλά και συμμαχιών και εναλλακτικής.
Απ' αυτήν την οπτική (=την οπτική της χειραφέτησης και του κινήματος), στην Ελλάδα( -και να μην μας διαφεύγει, επίσης, ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος χαρακτήρας- ), η δύναμη που, σήμερα, προσφέρει σημαντική στήριξη στο κλονιζόμενο σύστημα, με την περιτοίχησή -του και την ακαμψία-του, είναι το ΚΚΕ.
Οι σημαντικές και πολύμορφες άλλες δυνάμεις της κοινωνίας, της αμφισβήτησης, της παραγωγής, της διανόησης, της Αριστεράς (μέσα, έξω και πέρα από το ΠΑΣΟΚ) έχουν σοβαρά και επείγοντα καθήκοντα...
Μιά περίοδο, που λόγω της κοινωνικής κινητικότητας και της (κατά)πτώσης των κυρίαχων στερεότυπων και ιδεολογημάτων προσφέρεται για την άνοδο της ριζοσπαστικής κριτικής και την ανάδειξη στοιχείων μιάς άλλης πολιτικής, ενός άλλου εναλλακτικού δρόμου.
Η βασικότερη είναι η μη ανάδειξη (=η αποδοχή, ως σταθερά του συστήματος) της δομικής- θεμελειώδους αντινομίας του, αντίθεσης : της παραγωγής του πλούτου απο την πλειοψηφία της κοινωνίας και της ιδιοποίησης -του, του σφετερισμού -του από την ολιγαρχική μειοψηφία.
Οι πολιτικοί της κυρίαρχης εξουσίας και των κυρίαρχων πολιτικών είναι, -και ήταν, πλην εξαιρέσεων, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα- , (διε)φθαρμένοι, αλλά ο μέγας και διαρκής διαφθορέας είναι το κεφάλαιο και οι σχέσεις εξάρτησης και εκμετάλλευσης που εγκαθιστά και αναπαράγει.
Η κρίση μπορεί να είναι ευκαιρία για τις κυρίαρχες δυνάμεις, αφού ξεβράζει ό,τι ξεπερασμένο και σκάρτο παρήγαγε το σύστημα, προσφέροντας ''αποκαθαρμένο'', ανοιχτό πεδίο στους δικούς του ''νέους'' και στους δικούς του ''άφθαρτους''.
Μπορεί, όμως, να είναι ευκαιρία και για τις δυνάμεις της χειραφέτησης, της απελευθέρωσης και της παργματικής δημιουργίας, οι οποίες πρέπει να ηγεμονεύσουν ιδεολογικά, να πείσουν πολιτικά με το σχέδιό -τους και να συγκροτήσουν το νέο κοινωνικό συνασπισμό .
Ο δρόμος είναι ένας δρόμος πρωτοβουλιών, παρεμβάσεων και αντιπαράθεσης, αλλά και συμμαχιών και εναλλακτικής.
Απ' αυτήν την οπτική (=την οπτική της χειραφέτησης και του κινήματος), στην Ελλάδα( -και να μην μας διαφεύγει, επίσης, ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος χαρακτήρας- ), η δύναμη που, σήμερα, προσφέρει σημαντική στήριξη στο κλονιζόμενο σύστημα, με την περιτοίχησή -του και την ακαμψία-του, είναι το ΚΚΕ.
Οι σημαντικές και πολύμορφες άλλες δυνάμεις της κοινωνίας, της αμφισβήτησης, της παραγωγής, της διανόησης, της Αριστεράς (μέσα, έξω και πέρα από το ΠΑΣΟΚ) έχουν σοβαρά και επείγοντα καθήκοντα...
Sunday, May 2, 2010
Μιλούν για τη νέα γενιά.
Μιλούν για τη νέα γενιά.
Σα να μιλούν για τις τραπεζικές τους καταθέσεις.
Με τα σαγόνια του γέλιου τους καταβροχθίζουν το μέλλον.
Μιλούν
Οι χορτάτοι
Για τη γενιά των πεινασμένων.
Οι φαρισαίοι
Για τη νέα γενιά των εσταυρωμένων.
Οι κληρονόμοι
Για τη νέα γενιά των άκληρων.
Μιλούν
Οι εκπορνευμένοι
Για τη νέα γενιά των αξιών.
Οι βολεμένοι
Για τη νέα γενιά των απελπισμένων.
Οι εξουσιομανείς
Για τη νέα γενιά των καταπιεσμένων.
Μιλούν
Οι κεφαλαιούχοι
Για τη νέα γενιά των ανέργων.
Οι πορφυρογέννητοι
Για τη νέα γενιά των ανέστιων.
Οι νταβατζήδες
Για τη νέα γενιά της άρνησης.
Σκασμός !
Η νέα γενιά είναι,
Ήδη,
Στην πύλη...
Αποφασισμένη, ετοιμοπόλεμη.
Ελευθέριος Ξάνθος [ Από την ποιητική συλλογή :''Και ξανάζησα...]
Σα να μιλούν για τις τραπεζικές τους καταθέσεις.
Με τα σαγόνια του γέλιου τους καταβροχθίζουν το μέλλον.
Μιλούν
Οι χορτάτοι
Για τη γενιά των πεινασμένων.
Οι φαρισαίοι
Για τη νέα γενιά των εσταυρωμένων.
Οι κληρονόμοι
Για τη νέα γενιά των άκληρων.
Μιλούν
Οι εκπορνευμένοι
Για τη νέα γενιά των αξιών.
Οι βολεμένοι
Για τη νέα γενιά των απελπισμένων.
Οι εξουσιομανείς
Για τη νέα γενιά των καταπιεσμένων.
Μιλούν
Οι κεφαλαιούχοι
Για τη νέα γενιά των ανέργων.
Οι πορφυρογέννητοι
Για τη νέα γενιά των ανέστιων.
Οι νταβατζήδες
Για τη νέα γενιά της άρνησης.
Σκασμός !
Η νέα γενιά είναι,
Ήδη,
Στην πύλη...
Αποφασισμένη, ετοιμοπόλεμη.
Ελευθέριος Ξάνθος [ Από την ποιητική συλλογή :''Και ξανάζησα...]
Friday, April 16, 2010
Δεν σε γλιτώνουν
Δεν θα σε γλιτώσουν,
Όλοι εκείνοι που ικετεύει ο φόβος σου.
Δεν είσαι οι άλλοι,
Δεν βλέπεις, τώρα, στο κέντρο του λαβυρίνθου;
Κι άλλοι είναι εκεί πέρα
Έξω, στο μισοσκόταδο των ψεύτικων προβολέων.
Δεν σε γλιτώνει η αγωνία σου,
-ούτε τον Ιησού, ούτε το Σωκράτη-,
Ούτε είσαι για ένα απόβρδο αργού θανάτου
Μ΄ενα αποτρόπαιο σκηνικό να σκεπάζει τον ήλιο.
Σκόνη οι λέξεις σου
Ανάμεσα στις επαφές και τους διακόπτες βραχυκύκλωσαν τους νευρώνες.
Αιθάλη τα λόγια σου,
Απλώθηκε στων βιβλίων τις σελίδες,
Η Μοίρα δεν βλέπει το δρόμο της...
Αν δεν τους αρνηθείς, δεν σε μετράνε.
Μόνο μεγάλο "ΟΧΙ'' υπάρχει.
Το ''ναί'' ήταν πάντα των κυρίαρχων.
Δες στων ανθρώπων τα μάτια τη φωτιά.
Τίποτα δεν έχει χαθεί, πριν το παραδώσεις.
Το υλικό σου είναι ο χρόνος.
Κι ο θάνατος !
Ελευθέριος Ξάνθος
[Από την ποιητική συλλογή :'' Και ξανάζησα...'']
Όλοι εκείνοι που ικετεύει ο φόβος σου.
Δεν είσαι οι άλλοι,
Δεν βλέπεις, τώρα, στο κέντρο του λαβυρίνθου;
Κι άλλοι είναι εκεί πέρα
Έξω, στο μισοσκόταδο των ψεύτικων προβολέων.
Δεν σε γλιτώνει η αγωνία σου,
-ούτε τον Ιησού, ούτε το Σωκράτη-,
Ούτε είσαι για ένα απόβρδο αργού θανάτου
Μ΄ενα αποτρόπαιο σκηνικό να σκεπάζει τον ήλιο.
Σκόνη οι λέξεις σου
Ανάμεσα στις επαφές και τους διακόπτες βραχυκύκλωσαν τους νευρώνες.
Αιθάλη τα λόγια σου,
Απλώθηκε στων βιβλίων τις σελίδες,
Η Μοίρα δεν βλέπει το δρόμο της...
Αν δεν τους αρνηθείς, δεν σε μετράνε.
Μόνο μεγάλο "ΟΧΙ'' υπάρχει.
Το ''ναί'' ήταν πάντα των κυρίαρχων.
Δες στων ανθρώπων τα μάτια τη φωτιά.
Τίποτα δεν έχει χαθεί, πριν το παραδώσεις.
Το υλικό σου είναι ο χρόνος.
Κι ο θάνατος !
Ελευθέριος Ξάνθος
[Από την ποιητική συλλογή :'' Και ξανάζησα...'']
Sunday, February 7, 2010
Κερδοσκόποι... [ Υπάρχει άμυνα της Ε.Ε. απέναντι στην κερδοσκοπία ; ]
του Ελευθερίου Τζιόλα
Μεγάλος θόρυβος για την κερδοσκοπία και τους κερδοσκόπους...
Μιά συζήτηση με έντονα τα στοιχεία σκόπιμης ασάφειας και δαιμονοποίησης, σε μιά κοινωνία επιρεπή στη συνομωσία, το κουτσομπολιό και το παρασκήνιο . Και σ΄ενα σύστημα (το καπιταλιστικό) που το κέδρος είναι η ψυχή του. Μιά κοινωνία που δεν έχει διαπαιδαγωγηθεί να αναλύει και να συζητά, αλλά να καταναλώνει... Να καταναλώνει χαμηλής ποιότητας ειδήσεις, εικόνες, απόψεις, φαντασιώσεις. Και ένα σύστημα, όπου οι θεωρίες συνομωσίας επιτυγχάνουν ακριβώς το αντίθετο, το καθιστούν στα μάτια των απλών ανθρώπων πολυμήχανο και ακατανίκητο. Απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις, συμπεριφορές και κυρίαρχες λογικές ‘’μέσου πολίτη’’ η ανάλυση και ο ‘’ορθός λόγος’’ δεν έχουν πολλά περιθώρια. Αν και είναι τα μόνα όπλα του για να δεί, να κατανοήσει και να σχεδιάσει τη συλλογική του δράση.
Πέρα απ΄αυτή την αναγκαία παρατήρηση, υπάρχει ένα μείζον θέμα πολιτικής ικανότητας και αποτελεσματικής απάντησης στο θέμα αυτό (της κερδοσκοπίας και των κερδοσκοπών).
Αν αποδεχθούμε ότι οι χώρες/μέλη της Ε.Ε. έχουν μόνο μία επιλογή απέναντι στους κερδοσκόπους να αποδεχθούν τους όρους του παιχνιδιού τους και ν΄αποδείξουν με την ασκούμενη πολιτική ότι ‘’πειθαρχούν’’, τότε τί εμποδίζει τους κερδοσκόπους –αφού κέρδισαν τον πρώτο γύρο- να οργανώσουν, όταν εκτιμήσουν κι έναν δεύτερο κ.ο.κ. Και, σ΄αυτόν τον κατήφορο, πότε, πού –και από ποιούς- μπαίνει το τέρμα. Κανείς δεν απαντά γιατί το κερδοσκοπικό παιχνίδι θα σταματήσει, αν εφαρμοσθούν σκληρά περιοριστικά μέτρα. Ή, για να το πούμε αλλιώς, γιατί τα σκληρά μέτρα (η συνταγή της Ε.Κ.Τράπεζας και της Ε.Επιτροπής) αναχαιτίζουν την κερδοσκοπία.
Για να μην υπάρξει καμία απολύτως παρεξήγηση, έχουμε εξηγήσει και αναλύσει σε προηγούμενες παρεμβάσεις μας την αναγκαιότητα -και με δίκαιο τρόπο- εξυγίανσης των δημοσινομικών της πατρίδας μας, καθώς και την άμεση -και σε υψηλή προτεραιότητα- εφαρμογή μιας συστηματικής πολιτικής για την ανάκαμψη και την ανάπτυξη (για την ταχεία αντιστροφή του σπιράλ της ύφεσης, της καθίζησης).
Επανερχόμαστε...Το σημαντικώτερο, η Ε.Ε. και πιο συγκεκριμένα οι χώρες της ευρωζώνης, ως Ένωση κρατών και οικονομιών (με αυτά τα ‘’χαλαρά’’ στοιχεία ενοποίησης, που σήμερα την χαρακτηρίζουν) μπορεί να αντισταθεί, μπορεί να απαντήσει σ΄αυτό το κύμα κερδοσκοπίας και κερδοσκοπούντων. Άραγε, συνειδητοποιείται από τους κυρίαρχους θιασώτες του συστήματος (συντηρητικούς και μή) ότι παραδίδουν το συστημα στην αποσάθρωση και την χρεοκοπία. Μπορεί να αφήσει η Ε.Ε. να κατατρώγεται το περιφερειακό, σήμερα, και το κεντρικό αύριο –μέσα από την εξασθένιση του- τμήμα της ευρωζώνης ; Χθές ήταν η Ιρλανδία, παρ΄όλίγον το Βέλγιο, τώρα, η Ελλάδα, αύριο η Ισπανία και η Πορτογαλία, αμέσως μετά η Ιταλία κι έρχεται κι η σειρά του γερμανικού υπογάστριου (της Αυστρίας).Τί θα έχει απομείνει από την ευρωζώνη, αλλά και την Ε.Ε.;
Υπάρχουν γραμμές άμυνας της Ένωσης απέναντι στα κερδοσκοπικά funds; Υπάρχει πολιτική αποτροπής μιας τέτοιας εξέλιξης καταβαράθρωσης του ενοποιημένου ευρωπαϊκού χώρου και της προοπτικής του; Υπάρχει οικονομική, τραπεζική ηγεσία στην Ευρώπη ή έχει παραδοθεί σε ανθρώπους που διαβάζουν αριθμούς, ισολογισμούς και έχουν κολλήσει στο αυθαίρετο για τούτες τις μέρες κρίσης, 3% του Μάαστριχτ. Η Ε.Κ.Τράπεζα έχει την ευθύνη ή όχι της νομισματικής ένωσης, τουτέστιν της απόκρουσης των επιθέσεων καταράκωσης του ευρώ; Υπάρχει πολιτική ηγεσία στην Ευρώπη που θα σταθεί όρθια, διασώζοντας,τουλάχιστο, τον ενιαίο ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο ;
Ότι ο πρόεδρος Ομπάμα άσκησε –και ασκεί- μιά πολιτική που οδήγησε (ο ίδιος με ενεργητικές επιλογές κοινωνικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα) το έλλειμα στο 11%, λέει κάτι σε κάποιον από τους ισχυρούς ηγέτες της Ε.Ε.; Η Μ.Βρετανία, πώς παραδίδει μαθήματα περιοριστικών πολιτικών -όντας , μάλιστα, έξω από την ευρωζώνη- με το έλλειμα της σχεδόν στο 12% ! Ο πιο ευάλωτος κρίκος της Ε.Ε. λόγω του μεγάλου και ανέλεγκτου στη δράση του χρηματοπιστωτικού τομέα (με ανάλογη νοοτροπία και λειτουργία με τον αμερικάνικο, η περίφημη ''αγγλοσαξωνική σχολή'')...
Και, ο πρόεδρος Σαρκοζί, τί θα κάνει με έλλειμα 8,5 % ;
Ο γαλλογερμανικός άξονας τί λέει, τώρα, που η ‘’φωτιά’’ φτάνει στην αυλή του ;
Όλα αυτά –και όσα θα αναπτυχθούν σ΄επόμενο σημείωμα μας- μπορούν να αποτελέσουν σοβαρό πολιτικό υλικό της μεγάλης αντεπίθεσης των σοσιαλιστών στην Ευρώπη. Η αφύπνιση τους και η παρεμβατικότητά τους είναι, πλέον, συνυφασμένη με το μέλλον της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με νέα χαρακτηριστικά και νέο περιεχόμενο...
Μεγάλος θόρυβος για την κερδοσκοπία και τους κερδοσκόπους...
Μιά συζήτηση με έντονα τα στοιχεία σκόπιμης ασάφειας και δαιμονοποίησης, σε μιά κοινωνία επιρεπή στη συνομωσία, το κουτσομπολιό και το παρασκήνιο . Και σ΄ενα σύστημα (το καπιταλιστικό) που το κέδρος είναι η ψυχή του. Μιά κοινωνία που δεν έχει διαπαιδαγωγηθεί να αναλύει και να συζητά, αλλά να καταναλώνει... Να καταναλώνει χαμηλής ποιότητας ειδήσεις, εικόνες, απόψεις, φαντασιώσεις. Και ένα σύστημα, όπου οι θεωρίες συνομωσίας επιτυγχάνουν ακριβώς το αντίθετο, το καθιστούν στα μάτια των απλών ανθρώπων πολυμήχανο και ακατανίκητο. Απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις, συμπεριφορές και κυρίαρχες λογικές ‘’μέσου πολίτη’’ η ανάλυση και ο ‘’ορθός λόγος’’ δεν έχουν πολλά περιθώρια. Αν και είναι τα μόνα όπλα του για να δεί, να κατανοήσει και να σχεδιάσει τη συλλογική του δράση.
Πέρα απ΄αυτή την αναγκαία παρατήρηση, υπάρχει ένα μείζον θέμα πολιτικής ικανότητας και αποτελεσματικής απάντησης στο θέμα αυτό (της κερδοσκοπίας και των κερδοσκοπών).
Αν αποδεχθούμε ότι οι χώρες/μέλη της Ε.Ε. έχουν μόνο μία επιλογή απέναντι στους κερδοσκόπους να αποδεχθούν τους όρους του παιχνιδιού τους και ν΄αποδείξουν με την ασκούμενη πολιτική ότι ‘’πειθαρχούν’’, τότε τί εμποδίζει τους κερδοσκόπους –αφού κέρδισαν τον πρώτο γύρο- να οργανώσουν, όταν εκτιμήσουν κι έναν δεύτερο κ.ο.κ. Και, σ΄αυτόν τον κατήφορο, πότε, πού –και από ποιούς- μπαίνει το τέρμα. Κανείς δεν απαντά γιατί το κερδοσκοπικό παιχνίδι θα σταματήσει, αν εφαρμοσθούν σκληρά περιοριστικά μέτρα. Ή, για να το πούμε αλλιώς, γιατί τα σκληρά μέτρα (η συνταγή της Ε.Κ.Τράπεζας και της Ε.Επιτροπής) αναχαιτίζουν την κερδοσκοπία.
Για να μην υπάρξει καμία απολύτως παρεξήγηση, έχουμε εξηγήσει και αναλύσει σε προηγούμενες παρεμβάσεις μας την αναγκαιότητα -και με δίκαιο τρόπο- εξυγίανσης των δημοσινομικών της πατρίδας μας, καθώς και την άμεση -και σε υψηλή προτεραιότητα- εφαρμογή μιας συστηματικής πολιτικής για την ανάκαμψη και την ανάπτυξη (για την ταχεία αντιστροφή του σπιράλ της ύφεσης, της καθίζησης).
Επανερχόμαστε...Το σημαντικώτερο, η Ε.Ε. και πιο συγκεκριμένα οι χώρες της ευρωζώνης, ως Ένωση κρατών και οικονομιών (με αυτά τα ‘’χαλαρά’’ στοιχεία ενοποίησης, που σήμερα την χαρακτηρίζουν) μπορεί να αντισταθεί, μπορεί να απαντήσει σ΄αυτό το κύμα κερδοσκοπίας και κερδοσκοπούντων. Άραγε, συνειδητοποιείται από τους κυρίαρχους θιασώτες του συστήματος (συντηρητικούς και μή) ότι παραδίδουν το συστημα στην αποσάθρωση και την χρεοκοπία. Μπορεί να αφήσει η Ε.Ε. να κατατρώγεται το περιφερειακό, σήμερα, και το κεντρικό αύριο –μέσα από την εξασθένιση του- τμήμα της ευρωζώνης ; Χθές ήταν η Ιρλανδία, παρ΄όλίγον το Βέλγιο, τώρα, η Ελλάδα, αύριο η Ισπανία και η Πορτογαλία, αμέσως μετά η Ιταλία κι έρχεται κι η σειρά του γερμανικού υπογάστριου (της Αυστρίας).Τί θα έχει απομείνει από την ευρωζώνη, αλλά και την Ε.Ε.;
Υπάρχουν γραμμές άμυνας της Ένωσης απέναντι στα κερδοσκοπικά funds; Υπάρχει πολιτική αποτροπής μιας τέτοιας εξέλιξης καταβαράθρωσης του ενοποιημένου ευρωπαϊκού χώρου και της προοπτικής του; Υπάρχει οικονομική, τραπεζική ηγεσία στην Ευρώπη ή έχει παραδοθεί σε ανθρώπους που διαβάζουν αριθμούς, ισολογισμούς και έχουν κολλήσει στο αυθαίρετο για τούτες τις μέρες κρίσης, 3% του Μάαστριχτ. Η Ε.Κ.Τράπεζα έχει την ευθύνη ή όχι της νομισματικής ένωσης, τουτέστιν της απόκρουσης των επιθέσεων καταράκωσης του ευρώ; Υπάρχει πολιτική ηγεσία στην Ευρώπη που θα σταθεί όρθια, διασώζοντας,τουλάχιστο, τον ενιαίο ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο ;
Ότι ο πρόεδρος Ομπάμα άσκησε –και ασκεί- μιά πολιτική που οδήγησε (ο ίδιος με ενεργητικές επιλογές κοινωνικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα) το έλλειμα στο 11%, λέει κάτι σε κάποιον από τους ισχυρούς ηγέτες της Ε.Ε.; Η Μ.Βρετανία, πώς παραδίδει μαθήματα περιοριστικών πολιτικών -όντας , μάλιστα, έξω από την ευρωζώνη- με το έλλειμα της σχεδόν στο 12% ! Ο πιο ευάλωτος κρίκος της Ε.Ε. λόγω του μεγάλου και ανέλεγκτου στη δράση του χρηματοπιστωτικού τομέα (με ανάλογη νοοτροπία και λειτουργία με τον αμερικάνικο, η περίφημη ''αγγλοσαξωνική σχολή'')...
Και, ο πρόεδρος Σαρκοζί, τί θα κάνει με έλλειμα 8,5 % ;
Ο γαλλογερμανικός άξονας τί λέει, τώρα, που η ‘’φωτιά’’ φτάνει στην αυλή του ;
Όλα αυτά –και όσα θα αναπτυχθούν σ΄επόμενο σημείωμα μας- μπορούν να αποτελέσουν σοβαρό πολιτικό υλικό της μεγάλης αντεπίθεσης των σοσιαλιστών στην Ευρώπη. Η αφύπνιση τους και η παρεμβατικότητά τους είναι, πλέον, συνυφασμένη με το μέλλον της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης με νέα χαρακτηριστικά και νέο περιεχόμενο...
Thursday, January 28, 2010
Ημιϋπαίθριοι: τι μπορούμε να κάνουμε ;
Συζητώντας ένα τέτοιο ζήτημα, οφείλουμε τουλάχιστον σε αδρές γραμμές να θέσουμε το πραγματικό πλαίσιο, τα υπαρκτά δεδομένα και εν συνεχεία να αναζητηθεί με αποφασιστικότητα η πρόταση-λύση διεξόδου.
Συνοπτικά:
1. Τα πολεοδομικά σχέδια, κατά βάση, προέκυψαν ως νομιμοποιήσεις και τακτοποιήσεις αυθαιρέτων.
2. Η χωροθέτηση των δημόσιων κοινωφελών λειτουργιών και οι ελεύθεροι χώροι πραγματοποιούνται εκεί που υπάρχει ελεύθερο οικόπεδο και όχι ως επιλογή γενικότερου σχεδιασμού.
3. Η μεταφορά συντελεστή δόμησης -ένα από τα πιο αποτελεσματικά πολεοδομικά εργαλεία- εφαρμόστηκε στρεβλά, ευτελίστηκε και σήμερα παραμένει ανενεργή.
4. Η αυθαιρεσία είναι τόσο εκτεταμένη χωρικά, αλλά κυρίως τόσο διαδεδομένη και αποδεκτή κοινωνικά, που αποτελεί καθεστώς. Δημιουργεί τετελεσμένα, πιέζοντας εκβιαστικά το κράτος να ρυθμίζει, να τακτοποιεί, να νομιμοποιεί μια ανακυκλούμενη πολεοδομική και περιβαλλοντική παρανομία... Αν υπάρχει αίτημα ανατροπής, με ουσιαστική -και όχι συνθηματολογική- έννοια (δηλαδή ανατροπή στους κώδικες συμπεριφοράς, την υφιστάμενη κατάσταση και τη διαχρονική κυβερνητική/διοικητική πρακτική και νοοτροπία), το πεδίο εφαρμογής (της ανατροπής) είναι τούτο! Ιδού η Ρόδος...
Οι ημιυπαίθριοι χώροι, ένα απαραίτητο αρχιτεκτονικό εργαλείο -ιδίως σε μια μεσογειακή χώρα- για την ένωση του “μέσα” με το “έξω”, μετατράπηκαν σε έμμεση αύξηση του εκμεταλλεύσιμου κτισμένου χώρου και του συντελεστή δόμησης.
Οι ημιυπαίθριοι στην πλειονότητά τους κλείστηκαν για να αυξήσουν τους εκμεταλλεύσιμους χώρους, -και να προσφέρουν οικονομικό όφελος υπεραξίας στους εργολάβους-, ενώ οι βοηθητικοί μετατράπηκαν σε χώρους κύριας χρήσης. Αυτή η κατάσταση είναι μια πραγματικότητα που αφορά σήμερα την πλειονότητα των κτισμάτων.
Οι παρακάτω θέσεις θα μπορούσαν, πιστεύουμε, να φανούν χρήσιμες:
(α). Η νομιμοποίηση των ημιυπαίθριων χώρων δεν πρέπει να ταυτιστεί με εισπρακτική πολιτική.
(β). Να μη νομιμοποιηθεί η μετατροπή χώρων στάθμευσης σε χώρους κύριας χρήσης (διότι τότε μειώνονται οι υποχρεωτικές θέσεις στάθμευσης για τις υπάρχουσες χρήσεις).
(γ). Με διαδικασία αντίστοιχη του κοινωνικού συντελεστή (Ν.1337) να νομιμοποιηθούν οι ημιυπαίθριοι που έχουν κλειστεί μέχρι 15 - 20 τ.μ. σε κατοικίες, χωρίς την καταβολή προστίμου. Το μέτρο μπορεί να θεωρηθεί κοινωνικό μέτρο ικανοποίησης πραγματικών αναγκών.
(δ). Οι υπόλοιποι ημιυπαίθριοι χώροι να αντιμετωπιστούν με τη διαδικασία της τακτοποίησης, υπό την προϋπόθεση ότι βρίσκονται στο περίγραμμα του κτιρίου και έχουν περιληφθεί στη νόμιμη οικοδομική άδεια. Το πρόστιμο που θα επιβληθεί να είναι αντίστοιχο της αγοραίας αξίας ανά τ.μ. Η νομιμοποίηση των χώρων αυτών μπορεί να πραγματοποιηθεί με μεταφορά συντελεστή δόμησης (σ.δ.) από διατηρητέα κτίρια ή με αγορά σ.δ. από ειδικό ταμείο. Σ’ αυτό το ειδικό ταμείο θα κατατίθεται το τίμημα του σ.δ., αντίστοιχο του προστίμου. Το ταμείο αυτό θα διαθέτει τα εισπραττόμενα ποσά αποκλειστικά για την απαλλοτρίωση ή αγορά οικοπέδων που θα μετατρέπονται σε κοινόχρηστους χώρους πρασίνου. Η απαραίτητη νομοθετική ρύθμιση ενός τέτοιου μέτρου συνδυάζεται και στοχεύει σε πραγματική αύξηση του πρασίνου και των ελεύθερων χώρων.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το μεγάλο και κρίσιμο θέμα είναι η αυθαίρετη δόμηση. Και πέρα από τις σχετικές επισημάνσεις στην αρχή αυτού του κειμένου, καθοριστική στο ζήτημα αυτό είναι η διάσταση της οικιστικής υπερμεγέθυνσης της Αθήνας.
Το έχουμε ξαναπεί, το τονίζουμε και τώρα: Η Αθήνα για να σωθεί πρέπει να πάψει να “αναπτύσσεται”, πρέπει να σταματήσει να μεγενθύνεται. Η Αθήνα -του 45% του πληθυσμού και του 70% των οικονομικών δραστηριοτήτων της χώρας- για να σωθεί πρέπει διοικητικά της τμήματα, οικονομικά της αντικείμενα με τις εξουσίες τους, τις υποδομές τους, τα στελέχη τους, να μετακινηθούν έξω και πέρα απ’ αυτήν.
Η Ελλάδα για να σωθεί πρέπει η περιφέρεια να αποσπάσει, να κερδίσει τμήματα της Αθήνας.
Απο(συγ)κεντρώστε την Αθήνα για να τη σώσετε...
Η Ελλάδα είναι και της Αθήνας το μέλλον...
------------------------------------------------------------
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Μακεδονία" (19/11/2009) και στην εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ" (21/11/2009).
Παράλληλα στάλθηκε προς Το Γραφείο του Πρωθυπουργού, την Υπουργό ΥΠΕΚΑ κ. Τ. Μπιρμπίλη και τον Υθυπουργό ΥΠΕΚΑ κ. Αθ. Μωραΐτη.
Συνοπτικά:
1. Τα πολεοδομικά σχέδια, κατά βάση, προέκυψαν ως νομιμοποιήσεις και τακτοποιήσεις αυθαιρέτων.
2. Η χωροθέτηση των δημόσιων κοινωφελών λειτουργιών και οι ελεύθεροι χώροι πραγματοποιούνται εκεί που υπάρχει ελεύθερο οικόπεδο και όχι ως επιλογή γενικότερου σχεδιασμού.
3. Η μεταφορά συντελεστή δόμησης -ένα από τα πιο αποτελεσματικά πολεοδομικά εργαλεία- εφαρμόστηκε στρεβλά, ευτελίστηκε και σήμερα παραμένει ανενεργή.
4. Η αυθαιρεσία είναι τόσο εκτεταμένη χωρικά, αλλά κυρίως τόσο διαδεδομένη και αποδεκτή κοινωνικά, που αποτελεί καθεστώς. Δημιουργεί τετελεσμένα, πιέζοντας εκβιαστικά το κράτος να ρυθμίζει, να τακτοποιεί, να νομιμοποιεί μια ανακυκλούμενη πολεοδομική και περιβαλλοντική παρανομία... Αν υπάρχει αίτημα ανατροπής, με ουσιαστική -και όχι συνθηματολογική- έννοια (δηλαδή ανατροπή στους κώδικες συμπεριφοράς, την υφιστάμενη κατάσταση και τη διαχρονική κυβερνητική/διοικητική πρακτική και νοοτροπία), το πεδίο εφαρμογής (της ανατροπής) είναι τούτο! Ιδού η Ρόδος...
Οι ημιυπαίθριοι χώροι, ένα απαραίτητο αρχιτεκτονικό εργαλείο -ιδίως σε μια μεσογειακή χώρα- για την ένωση του “μέσα” με το “έξω”, μετατράπηκαν σε έμμεση αύξηση του εκμεταλλεύσιμου κτισμένου χώρου και του συντελεστή δόμησης.
Οι ημιυπαίθριοι στην πλειονότητά τους κλείστηκαν για να αυξήσουν τους εκμεταλλεύσιμους χώρους, -και να προσφέρουν οικονομικό όφελος υπεραξίας στους εργολάβους-, ενώ οι βοηθητικοί μετατράπηκαν σε χώρους κύριας χρήσης. Αυτή η κατάσταση είναι μια πραγματικότητα που αφορά σήμερα την πλειονότητα των κτισμάτων.
Οι παρακάτω θέσεις θα μπορούσαν, πιστεύουμε, να φανούν χρήσιμες:
(α). Η νομιμοποίηση των ημιυπαίθριων χώρων δεν πρέπει να ταυτιστεί με εισπρακτική πολιτική.
(β). Να μη νομιμοποιηθεί η μετατροπή χώρων στάθμευσης σε χώρους κύριας χρήσης (διότι τότε μειώνονται οι υποχρεωτικές θέσεις στάθμευσης για τις υπάρχουσες χρήσεις).
(γ). Με διαδικασία αντίστοιχη του κοινωνικού συντελεστή (Ν.1337) να νομιμοποιηθούν οι ημιυπαίθριοι που έχουν κλειστεί μέχρι 15 - 20 τ.μ. σε κατοικίες, χωρίς την καταβολή προστίμου. Το μέτρο μπορεί να θεωρηθεί κοινωνικό μέτρο ικανοποίησης πραγματικών αναγκών.
(δ). Οι υπόλοιποι ημιυπαίθριοι χώροι να αντιμετωπιστούν με τη διαδικασία της τακτοποίησης, υπό την προϋπόθεση ότι βρίσκονται στο περίγραμμα του κτιρίου και έχουν περιληφθεί στη νόμιμη οικοδομική άδεια. Το πρόστιμο που θα επιβληθεί να είναι αντίστοιχο της αγοραίας αξίας ανά τ.μ. Η νομιμοποίηση των χώρων αυτών μπορεί να πραγματοποιηθεί με μεταφορά συντελεστή δόμησης (σ.δ.) από διατηρητέα κτίρια ή με αγορά σ.δ. από ειδικό ταμείο. Σ’ αυτό το ειδικό ταμείο θα κατατίθεται το τίμημα του σ.δ., αντίστοιχο του προστίμου. Το ταμείο αυτό θα διαθέτει τα εισπραττόμενα ποσά αποκλειστικά για την απαλλοτρίωση ή αγορά οικοπέδων που θα μετατρέπονται σε κοινόχρηστους χώρους πρασίνου. Η απαραίτητη νομοθετική ρύθμιση ενός τέτοιου μέτρου συνδυάζεται και στοχεύει σε πραγματική αύξηση του πρασίνου και των ελεύθερων χώρων.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το μεγάλο και κρίσιμο θέμα είναι η αυθαίρετη δόμηση. Και πέρα από τις σχετικές επισημάνσεις στην αρχή αυτού του κειμένου, καθοριστική στο ζήτημα αυτό είναι η διάσταση της οικιστικής υπερμεγέθυνσης της Αθήνας.
Το έχουμε ξαναπεί, το τονίζουμε και τώρα: Η Αθήνα για να σωθεί πρέπει να πάψει να “αναπτύσσεται”, πρέπει να σταματήσει να μεγενθύνεται. Η Αθήνα -του 45% του πληθυσμού και του 70% των οικονομικών δραστηριοτήτων της χώρας- για να σωθεί πρέπει διοικητικά της τμήματα, οικονομικά της αντικείμενα με τις εξουσίες τους, τις υποδομές τους, τα στελέχη τους, να μετακινηθούν έξω και πέρα απ’ αυτήν.
Η Ελλάδα για να σωθεί πρέπει η περιφέρεια να αποσπάσει, να κερδίσει τμήματα της Αθήνας.
Απο(συγ)κεντρώστε την Αθήνα για να τη σώσετε...
Η Ελλάδα είναι και της Αθήνας το μέλλον...
------------------------------------------------------------
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Μακεδονία" (19/11/2009) και στην εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ" (21/11/2009).
Παράλληλα στάλθηκε προς Το Γραφείο του Πρωθυπουργού, την Υπουργό ΥΠΕΚΑ κ. Τ. Μπιρμπίλη και τον Υθυπουργό ΥΠΕΚΑ κ. Αθ. Μωραΐτη.
Wednesday, January 27, 2010
H Ελλάδα, η ευρωζώνη και το πραγματικό πρόβλημα ;
Ι. Η ελληνική περίπτωση.
Η χώρα στην πρώτη της πρόσωπο-με πρόσωπο επαφή της με τις αγορές πέτυχε τη σύναψη δανείου 8δις. ΕΥΡΩ.
Ενυπάρχει μέσα σ΄αυτό ένα διπλό μύνημα. Η Ελλάδα, παρ΄ ότι κλονισμένη και αδύναμη, διαθέτει αποθέματα εμπιστοσύνης, στέκεται όρθια. Από την άλλη πλευρά, επιβεβαιώθηκε και το μέγεθος του προβλήματος. Η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώνει για τον δανεισμό της κάτι λιγότερο από την Ουκρανία και δύο φορές περισσότερο από τη Γερμανία, κάτι τέτοιο υπονόμευει κάθε βιώσιμη προοπτική.
H χώρα διανύει μια περίοδο ασφυκτικών πιέσεων που εστιάζονται στο δημοσιονομικό της πρόβλημα (μεγάλο έλλειμα και τεράστιο δημόσιο χρέος). Η συνταγή απαιτούν να είναι άμεσης απόδοσης και με προσδιορισμένο το περιεχόμενο της (στα βασικά της στοιχεία).
Η Ελλάδα είναι, πράγματι, σ΄ορισμένες πλευρές της –μέσα στην ευρύτερη κρίση- μια ειδική περίπτωση. Η ‘’γκρίζα και ‘’μαύρη ‘’ περιοχή της οικονομίας της (παραοικονομία, διαφθορά) υπολογίζεται στο 35% του Α.Ε.Π.! Η εκτεταμένη φοροκλοπή και φοροδιαφυγή (υπολογισμένη στο 30% !), η τεράστια εισφοροδιαφυγή και εισφοροαποφυγή (υπολογισμένη μόνο για το ΙΚΑ, ετησίως στα 6,5 δις.ΕΥΡΩ !), η μεγάλη υποχώρηση στην παραγωγικότητα, οι απίθανες σπατάλες και η κακοδιαχείρηση αποτελούν ενδημικά αποσαθρωτικά φαινόμενα.
Η κάκιστη οικονομική πενταετία του Κ.Καραμανλή (του ‘’μικρού’’), με ευθύνες διαστάσεων χρεοκοπίας της πατρίδας, επέφερε καίριο, βαρύ πλήγμα…Έσπρωξε τη χώρα στην χειρότερη κατάσταση της στα τελευταία πενήντα χρόνια διαδρομής της.
Τα παραπάνω συγκροτούν την ‘’ελληνική ιδιαιτερότητα’’. Δεν πρέπει, όμως ποτέ να διαφεύγει της προσοχής -και της επικέντρωσης των πολιτικών μας- ότι το τεράστιο έλλειμα τρεχουσών συναλλαγών και ο εξαιρετικά χαμηλός όγκος πραγματικών επενδύσεων αποτυπώνουν το βαθύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, δείχνοντας την διαχρονική καχεκτική της αδυναμία και το αδιέξοδο της παραγωγικής της δομής. Σε τελική ανάλυση, το οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι πρόβλημα δομικό. Πρόβλημα μοντέλου παραγωγής και παραγωγικής βάσης, ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας.
Στα προβλήματα που συγκροτούν την ‘’ελληνική ιδιαιτερότητα’’ απαιτείται μια συνεκτικά σχεδιασμένη, δίκαια οργανωμένη και, κυρίως, με χειροπιαστά αποτελέσματα πολιτική εξυγίανσης, εκσυγχρονισμού,συμμαζέματος, ‘’νοικοκυρέματος’’.Στο βαθύτερο, όμως, δομικό προβλήματα της οικονομίας (της πραγματικής οικονομίας) απαιτείται μια νέα,ολοκληρωμένη, γενναία πολιτική αναπτυξιακής ανάκαμψης και νέων τομέων παραγωγής με αντίληψη παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Αυτή, η δεύτερη πλευρά –η αναπτυξιακή πολιτική- είναι η ατμομηχανή για την δραστική αλλαγή των αρνητικών δεδομένων, την ανάκαμψη και ένα μέλλον πραγματικής προόδου.
Αυτή η πλευρά δεν πρέπει και δεν μπορεί να ιεραρχείται χαμηλώτερα από την αναγκαία βραχυπρόθεσμη γραμμή της αναπροσαρμογής και της εξυγίανσης. Χρειάζεται, εδώ, αλλαγή προτεραιοτήτων, μετακίνηση του βάρους της πανεθνικής μας προσπάθειας προς την παραγωγική, αναπτυξιακή διάσταση και κινητοποίηση πόρων προς αυτή την κατεύθυνση (ξεδίπλωμα του ΕΣΠΑ, εφαρμογή του Π.Δ.Ε., επενδυτικά κίνητρα, ενεργειακός τομέας, οικονομία της γνώσης, κράτος υποστηρικτικό, λειτουργικό, αποτελεσματικό).
Αν όλα τα παραπάνω προωθηθούν, τότε η κρίση για την Ελλάδα θα έχει εννοηθεί και αξιοποιηθεί ως ευκαιρία. Κι αυτή η νέα, πανεθνική προσπάθεια ανασυγκρότησης, αλλαγών και ανάπτυξης (νέο μοντέλο, νέα περιεχόμενα, νέοι τομείς, νέα υποκείμενα) θα δημιουργεί μια νέα εθνική πραγματικότητα.
ΙΙ. Η ευρωζώνη, η Ε.Ε., η αλήθεια.
Όσο, όμως, αυτά είναι αλήθεια, άλλο τόσο είναι αλήθεια ένα άλλο μέρος που αφορά σην Ε.Ε., ιδιαίτερα την ευρωζώνη (τα προβλήματα, την κρίση της και τις αναγκαίες απαντήσεις) το οποίο σχεδόν αποκρύπτεται, αλλά είναι καθοριστικό και αξιολογικά σημαντικότερο για το άμεσο μέλλον της Ε.Ε. από την ελληνική περίπτωση. Πρόκειται για την κρίση της ευρωζώνης και, κατ΄επέκταση, της Ε.Ε., που είναι ευρύτερη και βαθύτερη και δεν περιορίζεται στην ελληνική περίπτωση, όπως στοχευμένα θα ήθελαν να περάσουν ως μήνυμα και ως προσέγγιση οι κυρίαρχες ελίτ (και, βέβαια, ‘’κορυφές’’ της Ε.Επιτροπής και της Ε.Κ.Τράπεζας).
Κρίση, η οποία, ενώ το φθινόπωρο 2008, είχε αξιολογηθεί ως μια εξελισσόμενη αποσαθρωτική διεργασία της ευρωπαϊκής οικονομίας, και αναζητούνταν λύσεις μέσω ενός νέου ‘’new deal’’, πολιτικών εθνικοποιήσεων και νεοκεϋνσιανών επιλογών, τώρα, η κρίση απομονώνεται σε ορισμένες χώρες/θήλακες, σε ορισμένες ζώνες, οι οποίες καλούνται να τα ‘’βγάλουν πέρα μόνες τους’’. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική από την παρουσιαζόμενη. Η Γερμανία έχει οδηγηθεί στα υψηλώτερα επίπεδα δανεισμού της μετά τον δεύτερο πόλεμο, η Γαλλία εμφανίζει έλλειμα που θυμίζει μεσογειακή χώρα (πάνω από 7,5%), η Ιταλία συγκαταλλέγεται στις οικονομίες βαθειάς ύφεσης, η Ισπανία δεν αποτελεί πλέον, εδώ και χρόνια, «θαύμα» και η Μ.Βρεττανία, παρ΄ότι εκτός ευρωζώνης, έχει παραπλήσιο με την υπερχρεωμένη Ιρλανδία έλλειμα. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο η Ελλάδα, ούτε μόνο οι PIIGS (Portugal, Italy, Ireland, Greece, Spain) – piigs, που ηχητικά παραπέμπει στα ‘’γουρούνια’’…Ο μέσος όρος του ελλείματος, ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ε.Ε., είναι σήμερα στο 7%, και, μάλιστα, μετά από εφαρμογή σχετικών προγραμμάτων σταθερότητας! Η συμμετοχή της Ελλάδας, μίας χώρας με εκτόπισμα 2,5% στην ευρωπαϊκή οικονομία (γιατί αυτό είναι το πραγματικό οικονομικό της μέγεθος), έχει ασήμαντη επιρροή στο μέσο συνολικό ευρωπαϊκό έλλειμα (μαθηματικά ίση με 0,17%). Είναι, λοιπόν, μια κρίση ευρύτερη γεωγραφικά και βαθύτερη οικονομικά, που συνεχίζεται.
Συνεχίζεται και απειλεί, γιατί οι κυρίαρχες πολιτικές όπως τις οριοθετεί το πλαίσιο σταθερότητας, τις έχει αποφασίσει το συντηρητικό διευθυντήριο και τις προωθεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Κομισιόν δεν μπορούν να αποτελέσουν απάντηση και να ορίσουν την διέξοδο. Η απάντηση με σκληρές περιοριστικές πολιτικές, πολιτικές και νέας συμπίεσης του σκέλους ΄΄εργασία΄΄ (στο δίπολο κεφάλαιο-εργασία) και πολιτικές ‘’σαλαμοποίησης’’ορισμένων χωρών δημιουργούν το αντίθετο από το επιθυμούμενο αποτέλεσμα, την βαθαίνουν και την ανατροφοδοτούν. Εξ άλλου, το σκληρό, αδυσώπητο μάθημα από την ιστορία των κρίσεων είναι ότι απάντηση τους με μονομερείς, περιοριστικές πολιτικές σημαίνει πραγματική καταστροφή. Το ‘’στράγγισμα’’ μιας οικονομίας σε ύφεση οδηγεί στον βέβαιο στραγγαλισμό της. Αργό ίσως, αλλά βέβαιο...
Επί πλέον, επισημαίνουμε ότι το όριο του ελλείματος στο 3% του ΑΕΠ έχει αφαιρέσει ουσιαστικά από τις κυβερνήσεις, ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης, το όπλο της δημοσιονομικής πολιτικής , ενώ και το άλλο όπλο της νομισματικής πολιτικής (ΕΥΡΩ) ασκείται, πλέον, αποκλειστικά από την Ε.Κ.Τράπεζα.
Δικαιώνεται, μετά θάνατον, ο Α.Παπανδρέου που είχε πει ότι «η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι μια συνθήκη των τραπεζιτών και χρειάζεται διορθώσεις»...Η συνθήκη του Μάαστριχτ προστάτευσε και στήριξε το νέο νόμισμα, το ευρώ, ώστε να σταθεί στις αγορές, να ισχυροποιηθεί και να γίνει αποθεματικό νόμισμα. Σήμερα, είναι το σκληρότερο νόμισμα στον κόσμο, κι αυτό μπορεί να είναι καλό για τους τραπεζίτες, αλλά όχι για την παραγωγή, τα προϊόντα και τις εξαγωγές της Ευρώπης.
Το, δε, εκτεταμένο φαινόμενο της κερδοσκοπίας που διαπιστώθηκε τις προηγούμενες ημέρες έναντι της χώρας μας, θα αποτελέσει τη γραμμή των κερδοσκοπικών funds, τα οποία θα «επιτίθενται» στα ομόλογα όποιας χώρας παρουσιάζει επιδείνωση στα οικονομικά της ανεβάζοντας τα επιτόκια με τα οποία την δανείζουν. Δηλαδή, μέσω της άκαμπτης στάσης της Ε.Κ.Τ. και της Ε.Επιτροπής επανήλθαμε σ΄αυτό που θέλαμε να αποφύγουμε με τη δημιουργία της Ε.Ε., στις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον των χωρών/μελών. Μία άλλη, διαφορετική πολιτική στο σημείο αυτό θα ήταν η Ε.Κ.Τ. να εξέδιδε ευρωομόλογα και να δανείζεται εκείνη για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Τότε το κόστος θα ήταν πολύ χαμηλώτερο και οι δυνατότητες (τα περιθώρια) κερδοσκοπίας εξαιρετικά περιορισμένα. Στη συνέχεια, η Ε.Κ.Τ. θα δάνειζε κάθε χώρα με διαφορετικό επιτόκιο και διαφορετικούς όρους, ανάλογα με τις επιδόσεις της. Η θέση της, κατ΄αυτόν τον τρόπο, θα ήταν και πάλι νευραλγική , αλλά μέσα σ΄ένα άλλο πλαίσιο. Θα προωθούσε την πολιτική της, με δική της ευθύνη και με διαπραγματεύσιμο κόστος. Και, σε κάθε περίπτωση, θα παρείχε μια ορισμένη αμυντική γραμμή στις χώρες/μέλη απέναντι στην κερδοσκοπική βουλιμία. Όσο η Ε.Κ.Τ. κινείται στην οριοθετημένη σημερινή περιοριστική της πολιτική, τόσο οι μεγάλες τράπεζες θα αυξάνουν τα επιτόκια δανεισμού –και το αυξημένο κόστος χρήματος θα μετακυλίεται στις επιχειρήσεις, στην παραγωγή και τους πολίτες- βυθίζοντας ακόμα περισσότερο την πραγματική οικονομία σε ύφεση,σε ‘’πάγωμα’’. Ταυτόχρονα, στις ευρωπαϊκές χώρες και τον κόσμο της παραγωγής θα έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο βάρος γενεών, αλλά κι ένας μεγάλος ‘’έχθρος’’ : οι μεγάλες τράπεζες.
ΙΙΙ. Δράση και στα δύο επίπεδα : Ε.Ε. – Ελλάδα.
Η παραπάνω ανάλυση επιχειρεί να δείξει συγκεκριμένα έναν άλλο δρόμο (σ΄ενα κρίσιμο θέμα) για να βεβαιώσει ότι υπάρχουν ‘’άλλες πολιτικές’’, κι ότι ο προβαλλόμενος μονόδρομος εξυπερητεί εκείνους που τον προβάλλουν.
Να υπογραμμίσουμε με έμφαση ότι μια συνολικώτερη διαφορετική στρατηγική στην Ευρώπη-στα πλαίσια της οποίας ως πτυχές της νοούνται κι όλα τα παραπάνω-σχετίζεται στενά : (α). με πραγματική πρόοδο στην οικονομική, κι όχι απλά νομισματική ενοποίηση, (β). με θεαματική πρόοδο στην πολιτική ενοποίηση και (γ). με την ανόρθωση και την παρεμβατικότητα του ευρωπαϊκού ριζοσπαστισμού και των σοσιαλιστών.
Πάντως, στο μέτωπο αυτό, -της κρίσης στην ευρωζώνη και του ριζικού αναπροσανατολισμού της ευρωπαϊκής πολιτικής-, θα μπορούσε να ξετιλυχθεί ένα κύμα παρέμβασεων διανοουμένων, οργανώσεων, ινστιτούτων, δικτύων για την παρουσίαση του αδιεξόδου της κυρίαρχης γραμμής στην Ευρώπη, καθώς, και την ανάδειξη μιας άλλης οπτικής. Μια τέτοια πανευρωπαϊκή δραστηριοποίηση, εκτός των άλλων, θα αποτελούσε υποστήριξη και προς τις πιεζόμενες σήμερα χώρες.
Ας μην λησμονείται ότι, σε περιόδους κρίσεων, η έλλειψη κοινής αποτελεσματικής πολιτικής και πραγματικής αλληλεγγύης στις οικονομικές και, -έστω, χαλαρές - πολιτικές ενώσεις (ΟΝΕ, Ε.Ε) πληρώνονται απ΄όλους, και, πολύ βαρύτερα από τους κυρίαρχους των ενώσεων αυτών. Αυτή κατά βάθος είναι η αγωνία, πρωτίστως, της κ. Μέρκελ, αλλά και του κ. Σαρκοζί. Μόνο που η λύση δεν είναι, ούτε μπορεί να είναι, η εξάντληση της Ελλάδας… Όσο,δε, για τη Μ.Βρεττανία και τους ‘’Financial Times’’ το πρόβλημα είναι άλλης τάξης, είναι η ίδια η ευρωζώνη...
Η χώρα στην πρώτη της πρόσωπο-με πρόσωπο επαφή της με τις αγορές πέτυχε τη σύναψη δανείου 8δις. ΕΥΡΩ.
Ενυπάρχει μέσα σ΄αυτό ένα διπλό μύνημα. Η Ελλάδα, παρ΄ ότι κλονισμένη και αδύναμη, διαθέτει αποθέματα εμπιστοσύνης, στέκεται όρθια. Από την άλλη πλευρά, επιβεβαιώθηκε και το μέγεθος του προβλήματος. Η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώνει για τον δανεισμό της κάτι λιγότερο από την Ουκρανία και δύο φορές περισσότερο από τη Γερμανία, κάτι τέτοιο υπονόμευει κάθε βιώσιμη προοπτική.
H χώρα διανύει μια περίοδο ασφυκτικών πιέσεων που εστιάζονται στο δημοσιονομικό της πρόβλημα (μεγάλο έλλειμα και τεράστιο δημόσιο χρέος). Η συνταγή απαιτούν να είναι άμεσης απόδοσης και με προσδιορισμένο το περιεχόμενο της (στα βασικά της στοιχεία).
Η Ελλάδα είναι, πράγματι, σ΄ορισμένες πλευρές της –μέσα στην ευρύτερη κρίση- μια ειδική περίπτωση. Η ‘’γκρίζα και ‘’μαύρη ‘’ περιοχή της οικονομίας της (παραοικονομία, διαφθορά) υπολογίζεται στο 35% του Α.Ε.Π.! Η εκτεταμένη φοροκλοπή και φοροδιαφυγή (υπολογισμένη στο 30% !), η τεράστια εισφοροδιαφυγή και εισφοροαποφυγή (υπολογισμένη μόνο για το ΙΚΑ, ετησίως στα 6,5 δις.ΕΥΡΩ !), η μεγάλη υποχώρηση στην παραγωγικότητα, οι απίθανες σπατάλες και η κακοδιαχείρηση αποτελούν ενδημικά αποσαθρωτικά φαινόμενα.
Η κάκιστη οικονομική πενταετία του Κ.Καραμανλή (του ‘’μικρού’’), με ευθύνες διαστάσεων χρεοκοπίας της πατρίδας, επέφερε καίριο, βαρύ πλήγμα…Έσπρωξε τη χώρα στην χειρότερη κατάσταση της στα τελευταία πενήντα χρόνια διαδρομής της.
Τα παραπάνω συγκροτούν την ‘’ελληνική ιδιαιτερότητα’’. Δεν πρέπει, όμως ποτέ να διαφεύγει της προσοχής -και της επικέντρωσης των πολιτικών μας- ότι το τεράστιο έλλειμα τρεχουσών συναλλαγών και ο εξαιρετικά χαμηλός όγκος πραγματικών επενδύσεων αποτυπώνουν το βαθύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, δείχνοντας την διαχρονική καχεκτική της αδυναμία και το αδιέξοδο της παραγωγικής της δομής. Σε τελική ανάλυση, το οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι πρόβλημα δομικό. Πρόβλημα μοντέλου παραγωγής και παραγωγικής βάσης, ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας.
Στα προβλήματα που συγκροτούν την ‘’ελληνική ιδιαιτερότητα’’ απαιτείται μια συνεκτικά σχεδιασμένη, δίκαια οργανωμένη και, κυρίως, με χειροπιαστά αποτελέσματα πολιτική εξυγίανσης, εκσυγχρονισμού,συμμαζέματος, ‘’νοικοκυρέματος’’.Στο βαθύτερο, όμως, δομικό προβλήματα της οικονομίας (της πραγματικής οικονομίας) απαιτείται μια νέα,ολοκληρωμένη, γενναία πολιτική αναπτυξιακής ανάκαμψης και νέων τομέων παραγωγής με αντίληψη παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Αυτή, η δεύτερη πλευρά –η αναπτυξιακή πολιτική- είναι η ατμομηχανή για την δραστική αλλαγή των αρνητικών δεδομένων, την ανάκαμψη και ένα μέλλον πραγματικής προόδου.
Αυτή η πλευρά δεν πρέπει και δεν μπορεί να ιεραρχείται χαμηλώτερα από την αναγκαία βραχυπρόθεσμη γραμμή της αναπροσαρμογής και της εξυγίανσης. Χρειάζεται, εδώ, αλλαγή προτεραιοτήτων, μετακίνηση του βάρους της πανεθνικής μας προσπάθειας προς την παραγωγική, αναπτυξιακή διάσταση και κινητοποίηση πόρων προς αυτή την κατεύθυνση (ξεδίπλωμα του ΕΣΠΑ, εφαρμογή του Π.Δ.Ε., επενδυτικά κίνητρα, ενεργειακός τομέας, οικονομία της γνώσης, κράτος υποστηρικτικό, λειτουργικό, αποτελεσματικό).
Αν όλα τα παραπάνω προωθηθούν, τότε η κρίση για την Ελλάδα θα έχει εννοηθεί και αξιοποιηθεί ως ευκαιρία. Κι αυτή η νέα, πανεθνική προσπάθεια ανασυγκρότησης, αλλαγών και ανάπτυξης (νέο μοντέλο, νέα περιεχόμενα, νέοι τομείς, νέα υποκείμενα) θα δημιουργεί μια νέα εθνική πραγματικότητα.
ΙΙ. Η ευρωζώνη, η Ε.Ε., η αλήθεια.
Όσο, όμως, αυτά είναι αλήθεια, άλλο τόσο είναι αλήθεια ένα άλλο μέρος που αφορά σην Ε.Ε., ιδιαίτερα την ευρωζώνη (τα προβλήματα, την κρίση της και τις αναγκαίες απαντήσεις) το οποίο σχεδόν αποκρύπτεται, αλλά είναι καθοριστικό και αξιολογικά σημαντικότερο για το άμεσο μέλλον της Ε.Ε. από την ελληνική περίπτωση. Πρόκειται για την κρίση της ευρωζώνης και, κατ΄επέκταση, της Ε.Ε., που είναι ευρύτερη και βαθύτερη και δεν περιορίζεται στην ελληνική περίπτωση, όπως στοχευμένα θα ήθελαν να περάσουν ως μήνυμα και ως προσέγγιση οι κυρίαρχες ελίτ (και, βέβαια, ‘’κορυφές’’ της Ε.Επιτροπής και της Ε.Κ.Τράπεζας).
Κρίση, η οποία, ενώ το φθινόπωρο 2008, είχε αξιολογηθεί ως μια εξελισσόμενη αποσαθρωτική διεργασία της ευρωπαϊκής οικονομίας, και αναζητούνταν λύσεις μέσω ενός νέου ‘’new deal’’, πολιτικών εθνικοποιήσεων και νεοκεϋνσιανών επιλογών, τώρα, η κρίση απομονώνεται σε ορισμένες χώρες/θήλακες, σε ορισμένες ζώνες, οι οποίες καλούνται να τα ‘’βγάλουν πέρα μόνες τους’’. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική από την παρουσιαζόμενη. Η Γερμανία έχει οδηγηθεί στα υψηλώτερα επίπεδα δανεισμού της μετά τον δεύτερο πόλεμο, η Γαλλία εμφανίζει έλλειμα που θυμίζει μεσογειακή χώρα (πάνω από 7,5%), η Ιταλία συγκαταλλέγεται στις οικονομίες βαθειάς ύφεσης, η Ισπανία δεν αποτελεί πλέον, εδώ και χρόνια, «θαύμα» και η Μ.Βρεττανία, παρ΄ότι εκτός ευρωζώνης, έχει παραπλήσιο με την υπερχρεωμένη Ιρλανδία έλλειμα. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο η Ελλάδα, ούτε μόνο οι PIIGS (Portugal, Italy, Ireland, Greece, Spain) – piigs, που ηχητικά παραπέμπει στα ‘’γουρούνια’’…Ο μέσος όρος του ελλείματος, ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ε.Ε., είναι σήμερα στο 7%, και, μάλιστα, μετά από εφαρμογή σχετικών προγραμμάτων σταθερότητας! Η συμμετοχή της Ελλάδας, μίας χώρας με εκτόπισμα 2,5% στην ευρωπαϊκή οικονομία (γιατί αυτό είναι το πραγματικό οικονομικό της μέγεθος), έχει ασήμαντη επιρροή στο μέσο συνολικό ευρωπαϊκό έλλειμα (μαθηματικά ίση με 0,17%). Είναι, λοιπόν, μια κρίση ευρύτερη γεωγραφικά και βαθύτερη οικονομικά, που συνεχίζεται.
Συνεχίζεται και απειλεί, γιατί οι κυρίαρχες πολιτικές όπως τις οριοθετεί το πλαίσιο σταθερότητας, τις έχει αποφασίσει το συντηρητικό διευθυντήριο και τις προωθεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Κομισιόν δεν μπορούν να αποτελέσουν απάντηση και να ορίσουν την διέξοδο. Η απάντηση με σκληρές περιοριστικές πολιτικές, πολιτικές και νέας συμπίεσης του σκέλους ΄΄εργασία΄΄ (στο δίπολο κεφάλαιο-εργασία) και πολιτικές ‘’σαλαμοποίησης’’ορισμένων χωρών δημιουργούν το αντίθετο από το επιθυμούμενο αποτέλεσμα, την βαθαίνουν και την ανατροφοδοτούν. Εξ άλλου, το σκληρό, αδυσώπητο μάθημα από την ιστορία των κρίσεων είναι ότι απάντηση τους με μονομερείς, περιοριστικές πολιτικές σημαίνει πραγματική καταστροφή. Το ‘’στράγγισμα’’ μιας οικονομίας σε ύφεση οδηγεί στον βέβαιο στραγγαλισμό της. Αργό ίσως, αλλά βέβαιο...
Επί πλέον, επισημαίνουμε ότι το όριο του ελλείματος στο 3% του ΑΕΠ έχει αφαιρέσει ουσιαστικά από τις κυβερνήσεις, ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης, το όπλο της δημοσιονομικής πολιτικής , ενώ και το άλλο όπλο της νομισματικής πολιτικής (ΕΥΡΩ) ασκείται, πλέον, αποκλειστικά από την Ε.Κ.Τράπεζα.
Δικαιώνεται, μετά θάνατον, ο Α.Παπανδρέου που είχε πει ότι «η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι μια συνθήκη των τραπεζιτών και χρειάζεται διορθώσεις»...Η συνθήκη του Μάαστριχτ προστάτευσε και στήριξε το νέο νόμισμα, το ευρώ, ώστε να σταθεί στις αγορές, να ισχυροποιηθεί και να γίνει αποθεματικό νόμισμα. Σήμερα, είναι το σκληρότερο νόμισμα στον κόσμο, κι αυτό μπορεί να είναι καλό για τους τραπεζίτες, αλλά όχι για την παραγωγή, τα προϊόντα και τις εξαγωγές της Ευρώπης.
Το, δε, εκτεταμένο φαινόμενο της κερδοσκοπίας που διαπιστώθηκε τις προηγούμενες ημέρες έναντι της χώρας μας, θα αποτελέσει τη γραμμή των κερδοσκοπικών funds, τα οποία θα «επιτίθενται» στα ομόλογα όποιας χώρας παρουσιάζει επιδείνωση στα οικονομικά της ανεβάζοντας τα επιτόκια με τα οποία την δανείζουν. Δηλαδή, μέσω της άκαμπτης στάσης της Ε.Κ.Τ. και της Ε.Επιτροπής επανήλθαμε σ΄αυτό που θέλαμε να αποφύγουμε με τη δημιουργία της Ε.Ε., στις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον των χωρών/μελών. Μία άλλη, διαφορετική πολιτική στο σημείο αυτό θα ήταν η Ε.Κ.Τ. να εξέδιδε ευρωομόλογα και να δανείζεται εκείνη για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Τότε το κόστος θα ήταν πολύ χαμηλώτερο και οι δυνατότητες (τα περιθώρια) κερδοσκοπίας εξαιρετικά περιορισμένα. Στη συνέχεια, η Ε.Κ.Τ. θα δάνειζε κάθε χώρα με διαφορετικό επιτόκιο και διαφορετικούς όρους, ανάλογα με τις επιδόσεις της. Η θέση της, κατ΄αυτόν τον τρόπο, θα ήταν και πάλι νευραλγική , αλλά μέσα σ΄ένα άλλο πλαίσιο. Θα προωθούσε την πολιτική της, με δική της ευθύνη και με διαπραγματεύσιμο κόστος. Και, σε κάθε περίπτωση, θα παρείχε μια ορισμένη αμυντική γραμμή στις χώρες/μέλη απέναντι στην κερδοσκοπική βουλιμία. Όσο η Ε.Κ.Τ. κινείται στην οριοθετημένη σημερινή περιοριστική της πολιτική, τόσο οι μεγάλες τράπεζες θα αυξάνουν τα επιτόκια δανεισμού –και το αυξημένο κόστος χρήματος θα μετακυλίεται στις επιχειρήσεις, στην παραγωγή και τους πολίτες- βυθίζοντας ακόμα περισσότερο την πραγματική οικονομία σε ύφεση,σε ‘’πάγωμα’’. Ταυτόχρονα, στις ευρωπαϊκές χώρες και τον κόσμο της παραγωγής θα έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο βάρος γενεών, αλλά κι ένας μεγάλος ‘’έχθρος’’ : οι μεγάλες τράπεζες.
ΙΙΙ. Δράση και στα δύο επίπεδα : Ε.Ε. – Ελλάδα.
Η παραπάνω ανάλυση επιχειρεί να δείξει συγκεκριμένα έναν άλλο δρόμο (σ΄ενα κρίσιμο θέμα) για να βεβαιώσει ότι υπάρχουν ‘’άλλες πολιτικές’’, κι ότι ο προβαλλόμενος μονόδρομος εξυπερητεί εκείνους που τον προβάλλουν.
Να υπογραμμίσουμε με έμφαση ότι μια συνολικώτερη διαφορετική στρατηγική στην Ευρώπη-στα πλαίσια της οποίας ως πτυχές της νοούνται κι όλα τα παραπάνω-σχετίζεται στενά : (α). με πραγματική πρόοδο στην οικονομική, κι όχι απλά νομισματική ενοποίηση, (β). με θεαματική πρόοδο στην πολιτική ενοποίηση και (γ). με την ανόρθωση και την παρεμβατικότητα του ευρωπαϊκού ριζοσπαστισμού και των σοσιαλιστών.
Πάντως, στο μέτωπο αυτό, -της κρίσης στην ευρωζώνη και του ριζικού αναπροσανατολισμού της ευρωπαϊκής πολιτικής-, θα μπορούσε να ξετιλυχθεί ένα κύμα παρέμβασεων διανοουμένων, οργανώσεων, ινστιτούτων, δικτύων για την παρουσίαση του αδιεξόδου της κυρίαρχης γραμμής στην Ευρώπη, καθώς, και την ανάδειξη μιας άλλης οπτικής. Μια τέτοια πανευρωπαϊκή δραστηριοποίηση, εκτός των άλλων, θα αποτελούσε υποστήριξη και προς τις πιεζόμενες σήμερα χώρες.
Ας μην λησμονείται ότι, σε περιόδους κρίσεων, η έλλειψη κοινής αποτελεσματικής πολιτικής και πραγματικής αλληλεγγύης στις οικονομικές και, -έστω, χαλαρές - πολιτικές ενώσεις (ΟΝΕ, Ε.Ε) πληρώνονται απ΄όλους, και, πολύ βαρύτερα από τους κυρίαρχους των ενώσεων αυτών. Αυτή κατά βάθος είναι η αγωνία, πρωτίστως, της κ. Μέρκελ, αλλά και του κ. Σαρκοζί. Μόνο που η λύση δεν είναι, ούτε μπορεί να είναι, η εξάντληση της Ελλάδας… Όσο,δε, για τη Μ.Βρεττανία και τους ‘’Financial Times’’ το πρόβλημα είναι άλλης τάξης, είναι η ίδια η ευρωζώνη...
Subscribe to:
Posts (Atom)
